آخرین نقدهای فیلم های ایرانی

یادداشتی بر فیلم دوزیست  فاطمه فریدن  زیستِ دوگانه  برزو نیک‌نژاد تبحر خاصی در فضاسازی دارد و این روش خاص را پس از فیلمی مانند زاپاس در این فیلم نیز به کار گرفته است. با وجود چنین شاخصه مثبتی اما  دوزیست بیش از آن که فیلمی به‌قاعده به لحاظ داستان‌پردازی باشد، بر بستری پرهیاهو و مملو از نوسان شکل گرفته است. به این ترتیب که طرح داستانی در خدمت ایده جالب‌توجه فیلم نیست و در نیمه دوم به علت فقدان مایه‌های داستانی رو به افول می‌رود. در همین حالت...

وقایع مختلف زمانی فیلم، نه به شکلی خطی بلکه کاملاً غیرخطی روایت درام را شکل می‌دهند و پازل روایی فیلمنامه به تدریج و از طریق کنار هم قرار گرفتن همین خرده‌رخدادهاست که کامل می‌شود

حضور شخص پناهی جلوی دوربین حس دوستانه و به طور همزمان عجیب و عمیقی به فیلم داده است و پناهی توانسته است تا خشم خود را کارگردانی کرده و آن را به سمت یک تراژدی حرکت دهد. خرسی در «خرس نیست» وجود ندارد و تنها خطرهای موجود در فیلم شرایط امنیتی مرز و سنت‌های کهن است که باعث شده است ساکنان روستا به تنهای نتوانند از آن دور شوند.

تمام این سؤا‌لها به شکل فریب‌دهنده‌ای درون یک روایت توهم‌آمیز جانمایی شد‌ه‌اند. هر گاه داستان به جایی می‌رسد که ممکن است پاسخ برخی از این سؤالات داده شود، روایت وارد یک فضای پیچیده‌ی دیگر می‌شود. پیچش داستانی فیلم بسیار هوشمندانه اما کمی مصنوعی است. کاش جلیلوند کمی دقت بیشتر و روش‌های مدرن‌تر به کار می‌گرفت تا فیلمش مانند یک سایکودرام شاعرانه به پایان می‌رسید.

محسن تنابنده در فیلم کمدی سیاه «جنگ جهانی سوم» پرتره‌ای از هولوکاست، به کارگردانی هومن سیدی فوق‌العاده ظاهر شده است.

   دوزیست به نویسندگی و کارگردانی برزو نیک‌نژاد کمدی‌وار معضلات اجتماعی را به نمایش می‌کشد و این تم سینمایی را به اشتباه انتخاب و روایت می‌کند. فارق از کارنامه کارگردان، چرا که ما با اثر طرف هستیم و عقبه موثر نمی‌تواند بر نتیجه‌گیری تماشاگر/مخاطب تاثیر بگذارد، فیلم باید کمدی‌سیاهی می‌بود که طنازی، رندی، کاراکتر حمید در پایان داستان کمی منطقی شود. داستان پیرنگ ثابتی ندارد و مهمترین عامل شکست در قصه‌گویی فیلم‌نامه داستان بی‌جهت آن است. قصه‌ای...

   ابلق نرگس آبیار فیلمِ زنانه‌ای است که سراسر زنانگی را به سخره می‌گیرد. سکانسی که دیگر زنان محله دور راحله نشسته‌اند و با او همدردی می‌کنند و یک به یک حسادت در این سمپاتیِ مصنوعی آشکار می‌شود، یکی از بدترین گرایشاتی است که می‌توان به زن و جایگاه اجتماعی‌اش در جامعه داشت. مسئله من با سینمای آبیار از جایی شروع می‌شود که مدیوم سینما را با ادبیات و رمان تلفیق می‌کند. سینمایی که آبیار در «ابلق» می‌سازد، سر و شکل سینماتیک دارد اما حرف سینمایی...

   مجبوریم ساخته رضا درمیشیان جاه‌طلبانه‌ترین اثر سینمایی بعد از انقلاب در حوزه نقد اجتماعی و توصیف وضعیت ناهنجار در آن است. فارق از آن‌که در هنگام تماشای این فیلم بر صندلی میخکوب شده بودم، فیلم نوعی از مستندهای کامران شیردل را برای من تداعی کرد. شروع اسف‌بار فیلم اُپینینگ جدیدی در سینمای ایران نیست اما چگونگی نمایش آن است که بار این تاسف را دوچندان می‌کند و ضربه‌ای که روح قانون را جریحه‌دار خواهد کرد هنگامی است که ماموران امنیتی از ندایی...

فضاپردازی آشفته قاب‌های غیراستاندارد باعث می‌شود پرده لو بدهد که فیلمساز نمی‌تواند فیلم سینمایی بسازد

   پیتوک ساخته سید مجید صالحی فیلمِ ارزش‌هایی است که سینما را در ایران مطرح کرد. اگر بخواهیم نام فیلم‌فارسی بر آن بگذاریم باید با متر و قواعد آن چنین فیلمی را اندازه بگیریم؛ اما به «پیتوک» نمی‌توان عنوان فیلم‌فارسی بخشید. فیلم‌فارسی ژانر نیست بلکه هویتی است که به عقبه سینمای ایران داده می شود. فیلم از نظر یک‌پارچگی فرمیک دارای تضادی است که اشاعه سینمایی قصه در آن را زیر سوال می‌برد. سربازی که از خدمت ترخیص می‌شود و همراه یک مکالمه کنجکاو...