آخرین نقدهای فیلم های مردمی

      هر بار تماشای «مهمان مامان» داریوش مهرجویی، ما را به این پرسش رهنمون می‌کند که در سینمای امروز ما چنین فیلم‌های گرم و پرشوری چه جایگاهی دارند؟ می‌توان از همین مدخل وارد شد و چنین نتیجه گرفت که علاوه بر قدرت ذاتی خود فیلم، عوامل دیگری از جمله کمبود ساختن چنین آثاری سبب ماندگاری «مهمان مامان» شده‌اند. با این حال هدف این نوشتار بررسی این مسئله نیست. «مهمان مامان» هر چه که باشد یکی از مهم‌ترین فیلم‌های حقیقتا «ایرانی» سینمای ایران است. یکی...

امروز پس از گذشت شصت سال از نخستین اکران «روانی»، اهمیت آن از منظر مطالعات سینمایی برای همگان اثبات شده است.

نگاهی کلی به آثار توقیف شده چهار دهه اخیر سینمای ایران، نشان می‌دهد که اکثر آن‌ها با دلایل واهی و یا به دلیل درک نه چندان جدی مسئولین از سینما به بن‌بست خورده‌اند.

به شکلی اجتناب ناپذیر در مواجهه با 1917 مهم‌ترین سوالی که پیش می‌آید حول چرایی بکارگیری لانگ تیک می‌چرخد. موضوعی که اصلی‌ترین ویژگی و در عین حال اساسی‌ترین مشکل فیلم به شمار می‌آید.

«هایلایت» به عنوان جدیدترین فیلم اصغر نعیمی یک سور اساسی به تمام آثار قبلی زده و مضحکه‌ی تمام عیاری‌ست که البته فیلمساز عزیزش با ساخت آن ادعای نگاهی نوگرایانه در روابط انسانی را مطرح کرده است.

کیمیایی در دایره قضاوت نمی گنجد، دیپلماسی اش دردمند و ادبیات سینمایی اش فلسفه مند است، نویسنده اثرش هست، او خودش را با قلم به رشته تحریر در می آورد، هنوز هم پای وطن غیرت دارد، هنوز هم انگلیس و شوروی را با یک تیزی می زند، آرمان های این بزرگ سینما پابرجا است، هنوز هم با قلمش در مسیر ملت ایران شمشیر می زند، او به قد تاریخ درد کشیده ایران حرف دارد، یک تنه به جنگ تاریخ فرمایشی رفته و از مصدق دفاع می کند.

فیلم بی مادر به درامی تلخ و کارمایی هویدا می پردازد. سی ثانیه ابتدایی فیلم به سرعت مخاطب را جذب می کند، ریتم فیلم خوب و بازی ها عالی است، حضور امیر آقایی به عنوان همسری روشنفکر و خانواده دوست توجه ما را به فیلم جلب می کند.

فیلم مرد بازنده مهدویان یک کپی تمیز و یک ترجمه ایرانی از فیلم سینمایی بلوک 16 به کارگردانی ریچارد دانر است!

نمور فیلم قشنگی است، قصه ای خوب دارد، نوشین معراجی آن را قلم زده، و داود بیدل آن را به تصویر کشیده است.

سی ثانیه ابتدای فیلم اصلا گیرا نیست و مخاطب را خسته می کند، فیلم تیتراژ اولیه دارد و کمی در ذق مخاطب می زند که می بایست در انتها پخش می شد. سکانسی که مهدی باکری از پشت بیسیم به احمد کاظمی می گوید احمد کاش بودی، نمیدونی اینجا چه بهشتیه، بسیار زیبا به تصویر کشیده شده اما ای کاش از صوت اصلی استفاده می کردند و خودشان به جای آنها دیالوگ نمی گفتند، قطعا جذابیت آن بسیار بیشتر می شد.