آخرین نقدهای فیلم های خارجی

«زنان سخنگو»، همان قدر که به‌ شدت دقیق و متمرکز است، سلاست بیان صوری و مفهومی قابل‌توجهی دارد. فیلم‌بردار، لوک مونپلیه، از پالتی استفاده می‌کند که تا حد تک‌رنگی خاموش شده است؛ این یک نمای غیر دوست‌داشتنی عمدی است - انعکاسی از یک دنیای زشت - که وقتی لحظاتی از رنگ و زیبایی نمایش داده می‌شوند، آن را بیشتر قابل‌ توجه می‌کند.

«زن پادشاه» خواهران جنگجو که به نفع خود کار می‌کنند (هر کاری را که انجام می‌دهند برای خودشان انجام می‌دهند) را به تصویر کشیده است، و به همین خاطر ماندگار و واقعاً الهام‌بخش است.

هیچ‌چیز نوآورانه‌ای در فیلم «بنگر چگونه می‌دوند» دیده نمی‌شود. دیالوگ‌ها را اگر عمیق بررسی کنید، می‌بینید که دیالوگ‌های بی‌محتوایی هستند که عمیق نیستند. اما به لطف دیوانگی الهام گرفته از راکول و رونان، یک داستان پلیسی سرگرم‌کننده‌ی پر از شیطنت است که به راحتی در ذهن‌ها و خاطره‌ها برجای می‌ماند.

هرچه داستان پیش می‌رود، بیننده خط روایت داستان را در سمت ایمان می‌بیند. با وجود تمرکز فیلم بر مفهوم ریاضت، اشاره‌هایی هم به تمایلات انسانی و ارضا کردن آن تمایلات شده است. در نقطه‌ی مقابل ریاضت آنا، صحنه‌هایی از غذا خوردن لیب را شاهد هستیم و همچنین جلوه‌هایی از پاسخ دادن او به غریزه‌‌اش در فیلم وجود دارد.

   الویس ساخته باز لورمن فیلمی به غایتِ رنگ، بی قرار و جاه‌طلبانه است. لورمن که در کارنامه خود آثاری همچون: «رومئو + ژولیت» و «گتسبی بزرگ» را دارد، در این فیلم زندگی پریسلی به مولف این اجازه را می‌دهد تا بار دیگر فانتزیک و نه سانتیمانتال فکر کند. اگر چه 8 سال طول کشید تا این پروژه انجام گرفت اما به جرات می‌توان گفت لورمن بهترین انتخاب برای کارگردانی «الویس» پریسلی است. فیلم حال و هوای زنانه خودش را مدیون شرح و توصیفات احساسی از قهرمان خود است...

در این فیلم شاهد همکاری مجدد کالین فارل و برندن گلیسون با مک دونا پس از چهارده سال هستیم. همکاری قبلی این جمع برمی‌گردد به فیلم در بروژ (2008). فارل و گلیسون از جنبه‌ی سن، جثه و شخصیت بسیار متفاوت از یکدیگرند که این خودش می‌تواند از جذابیت‌های فیلم برای بیننده باشد.

حس نزدیکی و لطفات خاصی در این فیلم کوچک مقیاس وجود دارد. من عاشق لحظه‌ای هستم که مادر بلند می‌شود و به سمت میز حرکت می‌کند و دختر هر لحظه نگران است که نکند مادرش زمین بخورد و چند ثانیه بعد این حس نگرانی تبدیل به شوخی و حسی دلگرم‌کننده می‌شود. «دختر ابدی» فیلمی جدی و یک الهام شخصی برای جوانا هوگ است.

یک فیلم زندگینامه‌ای خوب کاری می‌کند که مخاطب سوژه را از درون به بیرون ببیند و زندگی و حس و حال او را تجربه کند. این کاری است که است «بلوند» به کارگردانی اندرو دامینیک درباره‌ی مریلین مونرو به مدت 2 ساعت و 46 دقیقه انجام می‌دهد. این فیلم که بر اساس رمان جویس کارول اوتس ساخته شده است، در فضایی سایکودراماتیک و در جایی بین رویا و واقعیت روایت می‌شود.

یکی از نکات قابل‌توجه فیلم طراحی لباس آن است که هنرمندانه توسط ارینا فیلیپس انجام شده است. لباس‌ کاراکترها به خوبی با حال و هوای دهه‌ی پنجاه تناسب دارد. فیلمنامه اما حواشی خاص خودش را داشت. فیلمنامه اصلی نوشته‌ی برادران کری و شین ون دایک بود که کیتی سیلبرمن مأمور بازنویسی آن شد. سیلبرمن پیش‌تر در بوک اسمارت هم با وایلد همکاری کرده بود.

فریزر –بازیگر فوق‌العاده‌ای که به آنچه استحقاقش را داشته نرسیده - قابل پیش‌بینی بودن داستان را با چالش مواجه می‌کند. او جلوه‌هایی از دلسوزی چارلی نسبت به خودش را نمایان می‌کند، در جایی مبارزه چارلی با خودش رنگ می‌بازد و کم‌وبیش به خودش توجه می‌کند. فریزر استادانه احساسات بیننده را به هرجایی که دلش خواسته، ‌کشانده است.