سعید راد

احمد حق پرست راد (سعید راد) پس از پایان تحصیلات متوسطه، از سال 1347 به فعالیت در سینما پرداخت. برای بازی در فیلم «خداحافظ رفیق» (1350) امیر نادری و علیرضا زرین دست به سراغ او رفتند. نادری او را می پسندد و‌ نام سعید راد را برای او انتخاب می کند. سعید راد در سال 1350 دو فیلم بازی کرد؛ یکی برای نادری «خداحافظ رفیق» و یکی هم برای محمد علی جعفری «الکلی». «خداحافظ رفیق» و «الکلی» دو نوع فیلم بودند با دو نقش متفاوت؛ و کارنامه ی بازیگری سعید راد با این دو نوع فیلم و نقش شکل گرفت. او در «صادق کرده» (ناصر تقوایی، 1351) «صبح روز چهارم» (کامران شیردل، 1351) «کافر» (فریدون گله، 1351)‌ «تنگنا» (امیر نادری،‌1352) «مسلخ» (هادی صابر، 1353) و «هزار بار مردن» (جلال مهربان، 1353) نقش ضد قهرمان هایی را بازی کرد که در منجلابی از نکبت و خون فرو می غلتند،‌ بی آن که ذره ای امید به آینده داشته باشند. تصویر زندگی ضد قهرمان هایی که سعید راد نقش آن ها را بازی می کرد خطوط قلم اندازی از قیافة ناگوار جامعه را در خود داشتند. سعید راد که در نقش های قبلی جا افتاده بود نتوانست با فیلم هایی مثل «قاصدک» (محمد صفار، 1355) «ساخت ...

اخت ایران» (امیر نادری، 1357) «سفر سنگ» (مسعود کیمیایی،‌ 1357) خود را با آن ها همراه و هم آهنگ کند. بنابراین در بحبوحه ی غلبه ی سینمای منحط بر «موج نو» و «موج سوم» تن به ایفای نقش های نازلی در «دو آقای باشخصیت» (امیر شروان،‌ 1354) «شرف» (عزیزالله بهادری، 1354) «هدف» (ایرج قادری،‌ 1354) «آقای لر به شهر می رود» (امیر شروان،‌ 1357) و «گدای اشراف زاده» (عزیزالله بهادری، 1357) داد که هیچ کدام موفقیتی برای او نداشتند. سعید راد در این دوره نتوانست خود را از گردابی که در آن رها کرده بود نجات دهد. در سال های پس از پیروزی انقلاب، که بسیاری از چهره های سرشناس سینمای ایران ممنوع کار شده بودند، سعید راد (با نام اصلی اش احمد حق پرست راد) در هفت فیلم، «برزخی ها» (ایرج قادری،‌ 1360)‌ «مرز» (جمشید حیدری، 1360) «خط قرمز» (مسعود کیمیایی،‌ 1361) «فرمان» (کوپال مشکات،‌ 1361) «دادشاه» (حبیب کاوش، 1362) «عبور از میدان مین» (جواد طاهری، 1362) و «عقاب ها» (ساموئل خاچیکیان، 1364) بازی کرد، که با آن ها نیز به مقام و جایگاه اولیه ی خود نرسید. پس از آن بازی او در سال 1366 به خارج از کشور مهاجرت کرد. در آمریکا فقط در نمایش آخرین بازی به کارگردانی محمود استاد محمد بازی کرد و مشکلات فراوانی متحمل شد،‌ به طوری که همواره مترصد این بود که به ایران بازگردد.