یادداشتی بر فیلم بدون تاریخ، بدون امضا, بدون تاریخ، بدون امضا، اما با وجدان

  بدون تاریخ، بدون امضا، فیلم دوم وحید جلیلوند وام‌دار فیلم اول او « چهارشنبه 19 اردیبهشت» است، فیلم دوباره فضایی دارک و تلخ را تجربه می‌کند که این امر ظاهرا بدل به نوع فیلم‌سازی جلیلوند شده است . اما نکته‌ای که در این بین وجود دارد این است که جلیلوند هرچند آشنایی با این نوع فضا و اتمسفر ندارد که این امر از نوع و جنس دیالوگ‌ها مشخص است، اما در یک امر متخصص است، او می‌داند باید چه نقطه‌ای را هدف بگیرد تا مخاطب را به صندلی دوخت کند. جلیلوند مسائل انسانی را در پایین شهر مطرح می‌کند و نوع زندگی این طبقه را با چاشنی مشکلات مالی می‌آمیزد و یک موقعیت جذاب را می‌آفریند که مخاطب درگیر داستان شود. اما در داستان نیز هرچند در فیلم اول خام دستانه روایتش را اپیزودیک کرده بود این بار یک روایت کلی و سر راست را بیان می‌کند که گره‌افکنی خوبی است دارد، گره‌افکنی که قدرت خوبی دارد که تا انتها روایت دوام بیاورد و به حاشیه نرود. جلیلوند نیز به حاشیه نمی‌رود و تا میانه ماجرا داستان را خوب روایت می‌کند، اما پاشنه آشیل فیلم اول در این فیلم نیز تکرار می‌شود، فیلم اول هرچه با برچسب شعاری و سطحی توسط مخاطبان زینت شد این‌بار از بار سطحی ماجرا کاسته شده بود اما شعاری بودن آن بیش از حد معمول در چشم بود. هرچند اگر بخواهیم از فیلم حمایت کنیم می‌توان چندین توجیح ساختاری برای کنش‌های شخصیت اصلی آورد که فیلم شعاری هم اگر بوده حداقل گفتمان خودش را نقض نکرده و از ابتدا مشخص بوده که فیلم مانند آقا معلمی قرار است یک امر والا را گوشزد کند، اما اگر بخواهیم در مقام بی طرفی تنها به تحلیل بسنده کنیم، هرچند شخصیت پردازی خوبی را شاهد بودیم و شخصیت اضافی در ماجرا نداشتیم و روابط بین کاراکترها متناسب بود اما گره گشایی ماجرا با کنش شخصیت اصلی کاملا غیر دراماتیک و کاملا احساسی بود تا مخاطب را تحت تاثیر قراردهد و قابل پیش بینی بود که در انتها چه اتفاقی می‌افتد.