ورود / عضویتامیرحسین علم‌الهدی : فجر 32 و عدالت استانی
به گزارش سلام سینما، امیرحسین علم‌الهدی در روزنامه شرق، نقدی بر اکران‌های جشنواره فجر سی و دوم نوشته و در آن از هزینه‌های مالی‌ای که دولت انجام می‌دهد و نحوه اجرای آن انتقاد کرده است:
قابل پیش‌بینی بود که این‌بار هم همه‌چیز به سود تولید‌کنندگان فیلم رقم می‌خورد و بازهم همانند این سه‌دهه، سینماداران و سالن‌های سینما بازنده هستند! آنچه لازم شد تا این خبر را به مخاطبان بدهم، موضوع زیر است: وزارت کشور برای برگزاری سی‌ودومین جشنواره فیلم فجر در ۳۱ استان کشور در راستای تامین منابع مالی حق نمایش فیلم‌های سینمایی به میزان هربار نمایش در یک سانس سینما ۳۰میلیون‌ریال پرداخت می‌کند و این به معنای خرید حق نمایش است. با این حساب برای صاحب فیلم دیگر تفاوتی نمی‌کند که یک‌نفر یا ۵۰۰نفر به تماشای فیلم بنشینند، اما سینماداران را حواله داده‌اند به استان‌ها و استان‌ها هم که می‌دانیم آخر سال است و بی‌پولی دغدغه اصلی مدیران ذی‌ربط هر استان! سینماداران در این وضعیت چه باید بکنند آن هم در شرایطی که طی سال‌جاری نیز با کاهش شدید مخاطب مواجه بوده‌اند (طی سه‌دهه گذشته امسال پایین‌ترین میزان مخاطب را ثبت کرده‌ایم) و چاره‌ای ندارند که با حداقل خواسته‌شان نسبت به برگزاری جشنواره موافقت کنند! عرض اساسی نگارنده این است که با وجود نگاه مثبت ریاست محترم سازمان سینمایی به حوزه سینماداری، گویا دبیر محترم جشنواره فیلم فجر این‌قدر شیفته فیلم‌ها شده که در توافقات فیمابین با وزارت کشور، متوجه این نکته نیستند که ایشان نماینده دولت در جشنواره هستند.
و قرار نیست طبق معمول به طرف فیلم‌های جشنواره «غش» کنند! در دولت تدبیر و امید که عقلانیت باید مهم‌ترین خصیصه و نشانه آن باشد، در هر تصمیم‌سازی به ناچار باید «زنجیره تولید و نمایش» با هم دیده شود. بدیهی است تامین منابع مالی برای نهایتا ۳۰ سینمای کشور همانند فیلم‌های جشنواره کاری دشوار نخواهد بود و احاله‌دادن سالن‌های سینما- که در سه‌دهه گذشته با آنها مثل مرغ عزا و عروسی برخورد شده است- به مدیران استانی، از نوع سلیقه متولیان جشنواره نشأت می‌گیرد. نباید «تدبیر و امید» را تفسیر به رای کرد بلکه باید بر اساس یک تصمیم‌سازی اصولی که حداقل نشانی از نسیم عدالت حداقلی در آن دیده شود، عمل کرد. همه می‌دانیم سالن‌های سینما به‌دنبال عدالت حداکثری نیستند چون می‌دانند در این حوزه عدالت حداکثری برای سالن سینما یک تابلو است و بس. سالیان سال است تندبادهای تصمیمات نامناسب دولت، بیش از ۳۰۰سالن سینما را به تعطیلی کشانده است. با «امید»، در انتظار «تدبیر» می‌مانیم.
