عصر جمعه (۱۳۸۴)

   «عصر جمعه» فیلمی جسورانه برای یک کارگردان فیلم­اولی به حساب می­آید؛ فیلمی که به دلیل موضوع حساسش قریب به 15 سال رنگ پرده را به خود ندید. «عصر جمعه» فیلمی­ست با کم­ترین مولفه­های روایی که تلاش اضافه­ای هم برای شاخ و برگ بخشیدن به مسیر اصلی داستانش نمی­کند و به­اندازه و به­جا جلو می­رود. ابتدا زندگی روزمره­ی سوگند (رویا نونهالی) را با پسرش امید (مهرداد صدیقیان) می­بینیم و به موازاتش، شاهد جستجوهای بنفشه (هانیه توسلی) هستیم برای یافتن نشانی از سوگند، خواهر گمشده­اش. این روایت موازی و مرحله بندی­شده به کمک فیلمنامه­ی ساده اما شسته­رفته­اش در نقطه­ی دیدار دو خواهر یک بار به پایان می­رسد و پس از طرد شدن بنفشه از سوی سوگند مجدداً ادامه می­یابد تا دو خواهر درنهایت با هم به صلح برسند. با این­که فیلمنامه چندان پرملاط نیست و شاخ و برگ اضافه­ای ندارد اما در عین حال در هیچ مرحله­ای افت نمی­کند و تناسب رویدادهایش با ضرباهنگی نسبتاً قابل قبول حفظ می­شود. شاید درام مدام مخاطب را منتظر واقعه­ای غافلگیرکننده نگه دارد و به عبارتی مسئله اصلی­اش را کمی دیر طرح کند اما در عوض حجم حوادث و واقعه ها از سطح روایت بیرون نمی­زند و روابط علت و معلولی قصه همسو با فیلم عمل می­کنند. نگاه مستندگونه­ی مونا زندی حقیقی به انسان­ها و روابطشان در «عصر جمعه» کاملاٌ یادآور فیلم تازه­ی او یعنی «بنفشه آفریقایی» است و این نگاه مستند و انسانی می­تواند تأثیرپذیرفته از رخشان بنی­اعتماد باشد که اتفاقاً مشاور کارگردان «عصر جمعه» نیز بوده است. حضور شخصیت­ها در فیلم، حساب­شده و دقیق است. این حضور درست و حساب­شده، وام­گرفته از طرح درست شخصیت­ها، پردازش متقاعدکننده­ی آن­ها و تزریق پیچیدگی­هایی ظریف به آن­هاست. فیلم ...