قصر شیرین (۱۳۹۷)

قصر شیرین در ادامه‌ی خوی مالوف میرکریمی در سال‌های اخیر، روایتی است از آدم‌هایی که چندان دوست ندارند درباره‌ی گذشته و کارهایی که کرده‌اند توضیح بدهند. آدم‌هایی که فیلمساز هم علاقه‌ی چندانی ندارد تا آن نقاب سرد و بی‌حوصله و خشن‌شان را کنار زده، و بیشتر دوست دارد از لانگ‌شات آن‌ها را در دنیای خودشان رها کند. مهندسی اطلاعات در درام میرکریمی به گونه‌ای است که علارغم مقدمه‌ای طولانی تا آغاز سفر، ما تا سکانس آخر یک جمله‌ی خبری درباره‌ی پیش داستان قصه را قطره چکانی می‌شنویم. اینکه مرد مرتکب تصادفی غیرعمد شده و زن ضمن لو دادن جای او، دیه‌ی مقتول را هم پرداخت کرده. حال مرد دلخور است که چرا زن جایش را لو داده و در پاسخ به این اقدام، خانواده‌اش را ترک کرده و رفته جایی دیگر زندگی‌ای جدید تشکیل داده. آیا یک فقره تصادف غیرعمد که روزانه هزاران مورد رخ می‌دهد و متاسفانه صدها موردش منجر به فوت می‌شود، چنین ابعاد گسترده‌ای دارد که مردی خانواده‌اش را ترک کند و حتی حاضر نباشد بچه‌هایش را ببیند؟ و در ادامه کاراکتر زن جدید با بازی ژیلا شاهی وقتی وارد قصه می‌شود، زمانی طولانی تلف می‌کند تا در آخر به ما این را ثابت کند که مرد هنوز زنش را دوست دارد و اس ام اس‌های عاشقانه‌اش را پس از فروختن اعضای بدن زن نگه داشته. چه‌قدر یک نفر می‌تواند پست و فرومایه باشد که بعد مدت‌ها به خاطر مرگ مغزی زنش برگردد تا اعضای بدنش را بفروشد و فیلمساز سعی کند با یک سیلی ناشی از غیرت به فرد گل‌فروش و چند اس ام اس پاک شده به ما ثابت کند که علاقه‌ای وجود دارد؟ این چه پکیج متناقض عجیبی است که به اسم روایتی مینی‌مال به خوردمان داده می‌شود؟ می‌ماند دو بچه‌ی فیلم که بسیاری از بازی خوب‌شان نوشتند. پسربچه جزئیات بهتری دارد. تنها شخصی ...