پالتو شتری (۱۳۹۷)

بازی با نیچه و فلسفه و عرفان و ادبیات حاصل کار مهدی علی میرزایی در پالتو شتری ست. ریتم تند و طنزگونه ی فیلم مخاطب را باخودش همراه میکند. فیلم طنزی تلخی با خودخاص پنداران جامعه دارد. قشر انتکلتی که مدام فلسفه میخواند ، جامعه و عوام را قبول ندارند و دایم از جهان سوم مینالند.   فیلمساز داستانش را از دیدگاه اول شخص روایت میکند. سام درخشانی در نقش اول مرد راوی داستان است. چند پسر مجرد دانشجوی آس و پاس که یک کافه را میگردانند و مطالعات فلسفی دارند دچار بحران داخلی میشوند. کل فیلم پیرامون مشکلات روحی روانی شخصیت کوهیار است. میانه ی فیلم کم کم باکاهش طنز ، بار معنایی و روانشناسی میگیرد و گاهی دیالوگ های صرفا مفهومی و نه طنز برای پیشبرد داستان بیان میشود.   بازی و لحن صدای سام درخشانی کاملا در خدمت فیلم است. اگر چه حضور پریوش نظریه زیاد در فیلم احساس نمیشود اما بازی آرام شاهرخ فروتنیان به اندازه ی کافی لذت بخش است. کارگردان ادای دین خوبی به فیلسوف مسلکان آس و پاس کرده و در عین حال مفاهیم مورد نظر خود را هم در آن گنجانده. طنز فیلم ، مستهجن و هرز نیست. احتمالا بعد از دیدن فیلم ، یادِ آدم های عقده ای اطرافتان خواهید افتاد و با لبخندی فیلسوفانه به سرانجام کارشان می اندیشید.