پدران (۱۳۹۸)

   سالم صلواتی در نخستین تجربه­ ی ساخت فیلم بلندش کوشیده است تا اثری سالم و تمیز بسازد. «پدران» شاید فیلم شریفی باشد اما ضعف­ های متعدد در فرم، ساختار و منطق روایی اثر مانع از آن می­ شود که بتوان آن را فیلمی خوش ­ساخت و خلاقانه به شمار آورد. اساسی­ ترین مشکل فیلم کم ­ادعای «پدران» از فیلمنامه و حفره ­های کوچک و بزرگ آن است. فیلمنامه سوژه ­ای تکراری و دست­ چندم دارد و پیرنگ اصلی ­اش آن­قدر پرجان نیست که بتواند برای جلو بردن یک فیلم بلند کافی باشد. شاید اگر همین طرح در قالب یک تله ­فیلم ساخته می­شد حاصل جذاب­ تری را بر جا می­ گذاشت. «پدران» بیشتر به یک اتود خام از الگوی درام­ های اجتماعی/ معمایی رایج در سال­ های اخیر شبیه است که نویسنده در روایتش کوچکترین خلاقیتی به خرج نداده و پیچیدگی­ های فیلمنامه ­هایی از این دست نیز در متن آن به چشم نمی­خورد. همین مسئله کار را از جایی به بعد از ریتم می اندازد. گره دراماتیک اثر سست بنا شده و همین مسئله فیلم را در میانه  راه لو می­دهد. در واقع قابل حدس بودن عامل تصادف پس از گشوده شدن رمز موبایل شخصیت درگذشته (که بسیار هم ساده انگارانه اتفاق می­ فند) و دیدن ویدیوهای گوشی او، درام را کاملاً هدر می­دهد. فیلمساز تسلطی بر بخش­های معمایی کارش نداشته و به جای گشودن پله به پله­ گره­ های درام دچار نوعی شتابزدگی در افشای اطلاعات داستان به مخاطب شده است. تعلیق در فیلمی چون «پدران» باید پررنگ باشد و تدریجاً اوج گیرد و در مقاطع مختلفی در داستان منجر به بروز غافلگیری­هایی شود اما این تعلیق هرگز در فیلم اتفاق نمی­افتد چه برسد به آن­که بخواهد به آستانه ی اوج برسد و وجه ه­ای درونی­ تر پیدا کند. به بیانی دیگر با آن که فیلم عملاً با بروز یک حادثه­ ...