مغزهای کوچک زنگ زده (۱۳۹۵)

   شباهت این فیلم به سبک فیلم های گانگستری و مافیایی و در ادامه تقلید سبک جانشین پدر خوانده شدن و در نهایت در این بین، به تکامل رسیدن یک شخصیت بدون تعادل روحی و روانی و دست آخر همان گوسفند ماندن در میان انبوهی از چوپان های گرگ صفت که تمامی الگوهای کپی شده ریز و درشت را در تک تک لحظات فیلم شاهد آن هستیم حاکی از آن است که هومن سیدی با دنیایی از بلاتکلیفی رو به رو است و فیلمنامه را نمی تواند به الگویی واحد و سبک شخصی تبدیل کند و در نهایت یک کار کپی شده اما از نوع خوب و مخاطب پسند ارائه می دهد. سایر منتقدین شباهت کار او به دیگر آثار سینمایی را مورد اشاره قرار دادند از جمله شباهت زیاد این فیلم به فیلم هایی همچون: شهر خدا، دارو دسته نیویورکی ها و حتی دوستی دیگر به فیلم سینمایی " یک پیامبر" از ژاک اودیار اشاره کرده بودند که این قبیل کارها در آثار هومن سیدی مشهود است از جمله کپی برداری از زندگی فردی مشهور در فیلم سینمایی "خشم و هیاهو" که در همان ابتدای فیلم تمامی این شبهات را از بین می برد، اما به هر حال این انتقادات به این فیلم (مغزهای کوچک زنگ زده) و فیلم قبلی او (خشم و هیاهو) وارد است بعلاوه اینکه موسیقی متن این فیلم یادآور موسیقی متن فیلم های سینمای آمریکای لاتین است. در ادامه وارد جزئیات بیشتر فیلم می شوم و از حاشیه های اضافه پرهیز می کنم، بازی نوید محمدزاده به مانند کارهای گذشته و نقش های تکراری او (عصبانی بودن و عدم تعادل روحی و روانی و این قبیل واکنش ها) این بار رویه جدیدی از بازیگری را نشان می دهد اما به هر حال وجه تسمیه او نسبت به کارهای گذشته اش، گریم (دندان هایش) او است که به شدت در ذوق می زند، زیرا ما از این بازیگر توانا چیزی فراتر از گریم انتظار داشتیم. فرهاد اصلانی ...