لاتاری (۱۳۹۶)

بعد از دو موفقیت بزرگ در کارنامه محمد حسین مهدویان، برای کار سوم انتظار خیلی بالایی از او داریم. وقتی"لاتاری" سر-و-صدا کرد، انتظار ژانر جدیدی از محمد حسین مهدویان نداشتیم. و این کارگردان با این فیلمش خیلی خوب غافلگیرمان کرد. مخصوصا وقتی بعد از بارها صادر نشدن پروانه ساخت، کنجکاوی در باره این فیلم زیاد شد. اما به هر نحوی در حال حاضر، فیلم در جشنواره در حال اکران است. و صف مشتاقان "لاتاری" کل سینماها را پر کرده. و صف فیلم های دیگر خالی است. "لاتاری" به دلایل ذکر شده، فیلمی بسیار مهم و تحریک کننده است. که احتمالا هر کسی که به سینما اهمیت می‌دهد، دیدن "لاتاری" نیز به همان اندازه برایش مهم است. یکی از مهم ترین المان‌های فیلم‌های محمد حسین مهدویان، فیلمبرداری خاص فیلم است. دوربین روی دستی که بی تاب از پشت اشیاء و آدم‌ها بدنبال ضبط وقایع است. با زوم کردن هایی که الان دیگر مرسوم نیست و غیر حرفه‌ای محسوب می‌شود (البته در فیلم های محمد حسن مهدویان اینطور نیست). دوربین در فیلم های محمد حسین مهدویان، دارای شخصیت می باشد. خود انگار شخصی دیگر است که تمام اتفاقات را می‌بیند. و همین باعث می‌شود تا فیلمبرداری فیلم‌های محمد حسین مهدویان، همیشه جذاب باشد.  محمد حسین مهدویان ریسک زیادی برای ساخت"لاتاری" به خرج داد. اما می‌توان گفت که ریسک‌ش بی نتیجه نماند. لاتاری یک فیلم اصولی، و قابل قبول و مورد تایید است. یک فیلم جذاب که با حرف هایی که در فیلم زد، جای زیادی در دل مخاطبین باز کرد. و از نظر خیلی از مخاطبان و حتی خود کارگردان، تبدیل به بهترین اثرش شد. اما به نظر من هر دو فیلم قبلی کارگردان، از "لاتاری" بهتر بود. "لاتاری" دچار یک شتابزدگی‌ای شده، که به بعضی از موضوع ها بیشتر پرداخته و برای موضوع های ...