آژانس شیشه ای (۱۳۷۶)

به زعم من آژانس شیشه‌ای فیلمی است کم‌نظیر و یکی از بهترین فیلم‌های جنگی سینمای ایران. فیلمی سر و شکل‌دار و خیلی خوب. رابطۀ تنگاتنگ این بسیجی‌ها و مردان جنگی را طوری می‌سازد که پس از گذشت سالیان دراز، باز هم از یادمان نمی‌رود. ساختن این رابطه از همان اوایل فیلم شروع می‌شود که حاج کاظم (پرویز پرستویی) و عبّاس (حبیب رضایی) همدیگر را می‌بینند و چطور با شوق و ذوق همدیگر را بغل می‌کنند. این رابطه تا آخر فیلم دوام دارد و گسترده‌تر می‌شود. یعنی اصغر (اصغر تقی‌زاده) و تاحدّی احمد (قاسم زارع) هم بهش اضافه می‌‌شوند. حاتمی‌کیا وقتی مثلا کاظم و عبّاس کنار هم هستند، توشات می‌گیرد و این باعث نزدیک‌تر نشان اینها به یکدیگر در  میزانس می‌شود. حتّی مدیوم‌لانگ شاتی از این چهار نفر نشانمان می‌دهد که همه‌شان در یک نما هستند. یا وقتی که عبّاس حالش بد است و ما نمای سه نفره‌ای داریم از اول کاظم و اصغر. تلاشی که اصغر برای خنداندن عبّاس می‌کند و غم کاظم –با بازی‌های خوب- و این میزانسن سه نفره باعث هرچه بیشتر نزدیک شدن اینها به هم می‌شود و ما هم این رفاقت، صمیمت و ارتباط تنگاتنگ را حس می‌کنیم و از پس این رابطه در آوردن است که مسئله و درد عبّاس، برای ما هم عین کاظم مهم می‌شود و دغدغه‌ای اساسی. همین‌جا بگویم شخصیت پردازی فیلم هم خیلی خوب است. شخصیت‌ها در بدو ورودشان برای ما ساخته می‌شوند و ما می‌شناسیمشان. اگر این نبود، آن ارتباط هم در نمی‌آمد. به عموم آدم‌های فرعی درون آژانس هم در حد تیپ پرداخته ‌می‌شود. بازی‌ها خوب و بعضی خیلی خوب هستند. Casting هم. انگار هیچ کسی به خوبی این بازیگران –بخصوص در مورد شخصیت‌های اصلی- نمی‌توانسته این نقش‌ها را به این خوبی در بیاورد. سه ویژگی خیلی مهم –و خیلی خوب- دیگر هم ...