ستاره بازی (1398)

«ستاره بازی» فیلمی ست که بنای خود را بر بستری واقع گرایانه قرار می دهد و با کم ترین دخل و تصرف و به بیان صحیح تر بدون پرداخت دراماتیک که می بایست از حیث نقاط عطف بر بیننده برتری جوید؛ مسیری معکوس را طی می کند به گونه ای که از نیمه با فیلمی طرف هستیم که پتانسیل های آغازین را از دست می دهد و به اثری با کاراکترها و روایتی بی افت و اخیز و قابل حدس تبدیل می شود.

«ستاره‌بازی» را باید به مجموع آثار ناموفق هاتف‌علیمردانی اضافه کنیم. «ستاره‌بازی» اثری‌ست که همه‌چیز می‌گوید و در نهایت مشخص نیست چه می‌خواهد بگوید.

«ستاره بازی» فیلم خوبی ست که حالتان را بد میکند و اگر قصد دارید برای سرگرمی و شاید حال خوب به سینما بروید ابدا حال خوبی نیست چون فیلم جدی تلخی با داستانی واقعی ست که فاصله ی مرگ روحی تا مرگ فیزیکی انسانی را به نمایش میگذارد.

فیلم داستانی تراژدیک، بر محور رابطه یک پدر و دختر دارد (با بازی خوب ملیسا ذاکری) با موضوع مهاجرت در پس زمینه اش و داستانی که میتواتست ربطی به مهاجرت نداشته باشد، «ستاره بازی» که ربط عنوانش با موضوعش را نمیدانم هرچند ملاط فیلمنامه اش کافی نیست اما اجرایی موفق و حرفه ای و تدوینی موجز دارد.

علیمردانی در «ستاره بازی» کاملا از یک جغرافیای بومی فاصله گرفته و موضوع مهاجرت و آثار پیامد آن را بررسی کرده است، او به یک نگاه روانکاوانه در یک جغرافیای برون مرزی که خانواده درآن تعریف دگرگون شده ای دارد رسیده است.

بازی ها خوب و باورپذیر است، در این بین ملیسا ذاکری برجسته است، او احتمالا یکی از گزینه های اصلی سیمرغ زن نقش اصلی خواهد بود، فرهاد اصلانی هم در ستاره بازی حضور مسلط و تاثیرگزاری دارد.