جشن دلتنگی (1396)

اینکه برای ساخت فیلم «جشن دلتنگی» سوژه ای مانند فضای مجازی انتخاب شده است بسیار ارزشمند است، اما باید از این فرصت ها بهتر استفاده کرد و یک نگاه حرفه ای به آن داشت. موسیقی فیلم یک موسیقی تصویری است که خوب ساخته شده است، اما متاسفانه شخصیت پردازی همه شخصیت ها یکسان نیست و برخی بهتر پرداخت شده است. کارگردان فیلم میزانسن را می شناسد، اما شخصیت ها بیشتر از طریق کلام سخن خود را بیان می کنند.

آذربایجانی در «جشن دل‌تنگی» برای اثرگذاری بیشتر و انتقال پیامش، روایت را در ساختار شبکه‌ای میان کاراکترها بسط می‌دهد؛ و همین‌جا تیر خلاص را به اثرش وارد می‌کند. «جشن دل‌تنگی» فیلم‌نامه‌ای بسیار ضعیف دارد که شخصیت‌پردازی‌هایش ضعیف و بیهوده به نظر می‌رسند و هیچ‌گونه ارتباطی با بیننده برقرار نمی‌کنند و آنچه آذربایجانی به نام ساختار روابط شبکه‌ای سعی در پرورشش داشته تا پایان هم به بار نمی‌نشیند

ساخت فیلم اپیزودیک بر محور یک موضوع (این جا لابد موضوع روابط گسسته عاطفی و انسانی در اثر مراودات مجازی است) امری متداول است، به شرط آن که در ریتم و قالب هم این اپیزودیک بودن منطق و انسجام و پویایی خود را حفظ کند و در روایت‌های متعدد خود درجا نزند و به تشتت نرسد. جشن دلتنگی این شرط را چندان رعایت نکرده است.

پیشبرد داستان به صورت موازی خانواده ها در طول داستان را شاید بتوان یادآور فیلم قصه ها ی «رخشان بنی‌اعتماد» دانست و بیانیه ی جوان معترض نسبت به وضع جامعه و عدم درک جوان در جامعه را یادآور فیلم های «مصطفی کیایی» است توسط شخصیت جهان (محسن کیایی) در فیلم، اما در هر دو حالت ناقص و ابتر.

فیلم «جشن دلتنگی» از آن‌جا که به طور تمام قد از ماهیت انتقادی خود نسبت به پدیده‌ی ابزارهای اجتماعی و ارتباطی دفاع می‌کند، یک اثر بحث برانگیز قلمداد خواهد شد. لحن فیلم به طور خاص تاکید دارد که ما همه در دریای بی‌کران تحولات تکنولوژیک دست و پا می‌زنیم و در حال غرق شدن هستیم.