جاده قدیم (۱۳۹۶)

   پیش از هر چیز باید بگویم که برای منیژه حکمت به عنوان فیلمساز، احترام بسیاری قائلم، چرا که همواره جسورانه به طرح مسائل مربوط به همجنسانش می پردازد؛ درست و به اندازه، بی آن که شعار بدهد و یا جنس مخالف را سرکوب کند. حالا او پس از یازده سال، با «جاده قدیم» مجدداً به عرصه فیلمسازی بازگشته است. فیلمی که در سکوت کامل خبری ساخته شد و همین امر، تا حد بسیاری کنجکاوی مخاطبانش را نسبت به اثر جدید او برانگیخت. «جاده قدیم» به نسبت نقطه اوج کارنامه منیژه حکمت یعنی فیلم درخشانِ «زندان زنان» اثر دراماتیک تری است. فیلمی که سعی می کند با روایتی کلاسیک داستان خود را طرح کند و در عین حال به بخشی از دغدغه مندی های اجتماعی فیلمساز نیز بپردازد. طرح مسئله «تجاوز» هنوز هم اقدام حساسیت برانگیزی در سینمای ایران به شمار می رود. پیش تر چند کارگردان (بارزترینشان اصغر فرهادی) به انحای مختلف این مسئله را دستمایه ساخت آثار خود قرار داده اند و این بار یک فیلمساز زن از منظری دیگر به این مقوله پرداخته است. «جاده قدیم» در اجرا خوب و تمیز از آب درآمده است و انتظاراتی که از حکمت می رود را برآورده می سازد، فیلمنامه ی کار اما پستی و بلندی هایی دارد که باید به آنها بیشتر پرداخت. فیلم ابتدا با فضایی خانوادگی آغاز می شود. یک فضای شاد و یک دورهمی خانوادگی با حضور تعداد زیادی شخصیت که به نظر می رسد همچون نمونه های مشابه باید بعداً یک به یک به کار فیلمساز بیایند و نقشی در پیشبرد درام ایفا کنند اما این اتفاق نمی افتد و این تعدد شخصیت ها که در ابتدا بسیار کنجکاوی برانگیز است به مرور و با وقوع حادثه اصلی و درواقع بحران اصلی درام، ناکارآمد و بیهوده به نظر می آید. نکته دیگری که به باور من از اشکالات فیلمنامه به حساب می آید، ...ادامه مطلب