جاده قدیم (1396)

به فیلم رای بده:

کارگردان

منیژه حکمت

نویسنده

منیژه حکمت, مصطفی خرقه پوش, پوریا عالمی

تهیه‌کننده

منیژه حکمت

بازیگرهامهتاب کرامتی, آتیلا پسیانی, پرویز پورحسینی, ترلان پروانه, محمدرضا غفاری, شیرین یزدان بخش, لیلی رشیدی, محمدرضا هدایتی, بهناز جعفری, بانیپال شومون, پوریا رحیمی سام, هدی زین العابدین, شیرین آقارضاکاشی

خلاصه‌‌‌‌‌فیلم

مینو زنی 45 ساله و موفق است که در شب سال نو دچار حادثه ای دلخراش می شود.

ویدیوها

معرفی کامل فیلم

نظر شما چیست؟

بازیگران فیلم جاده قدیم

عکس‌های فیلم جاده قدیم

تصاویر بیشتر

نقدهای کوتاه جاده قدیم

یاسمن خلیلی فرد

"جاده قديم"، فيلمى بود كه در سكوت خبرى ساخته شد. سينماى منيژه حكمت را دوست دارم زيرا برخلاف بسيارى از فيلمسازان "دغدغه"دارد و بازتاب اين دغدغه مندى بدون شعارزدگى در فيلمهايش نمودار مى شود. نمى گويم "جاده قديم" بهترين فيلم اوست اما مثل ساير كارهاي او اجراى تميزى دارد و بازيهاى بسيار خوب. فيلمنامه قطعا ميتوانست شسته رفته تر باشد و برخى زوائد و شخصيت هاى اضافه از آن حذف شوند اما با همه اين حرفها تماشايش را از دست ندهيد. پيش بينى مى كنم در اكران عمومى با جرح و تعديل رو به رو شود. .

مهرزاد دانش

جاده قدیم: جاده فرعی این که درباره شرایط روحی و روانی بانوان آسیب دیده از تجاوز فیلمی ساخته شود، مخصوصا با توجه به کمبود این نوع موضوعات در سینمای بعد از انقلاب، نکته ای ستودنی است، ولی وقتی به دلیل محدودیت های جاری در نمایش برخی مناسبت ها ااز جمله حتی یک تماس ساده همسران، نمی توان به برخی لایه های ماجرا نزدیک شد، ماجرا در سطح خود باقی می ماند. از این رو خلأ یادشده، جای خود را به ورود حاشیه های فرعی ای می دهد که داستان را از اصل خودش هم دور می کند؛ تا آن جا که تحول دفعتی شخصیت اصلی داستان در مواجهه با دو فقره از همین حاشیه های فرعی (ماجرای سقط جنین عروس و ماجرای وام غیرقانونی) در بستر داستان نمی نشیند و تداوم کار، از سطح هم بیرون می زند.

علی شیرازی

جاده قدیم تا حدی خط‌قرمزهایی را رد می‌کند و به لحاظ مضمونی و شاید پوشش بازیگران زن (که باید به بازی‌های خوب مهتاب کرامتی، شیرین یزدان‌بخش و ترلان پروانه هم اشاره کرد) مرزهای جدیدی را در سینمای ایران تعریف می‌کند. فیلم بیش‌ترین لطمه را از موسیقی پرهیاهویش دیده است. کریستف رضاعی که چند موسیقی خوب را در کارنامه‌ دارد، این‌جا بیش‌تر به هیاهوی موسیقایی روی خوش نشان داده است؛ در حالی که فیلم‌نامه و موضوع پرتنش فیلم، هم به صورت بالقوه کشش و تعلیق لازم را دارد و هم این‌که اصلاً دوران چنین نگاهی به ضرورت ساخت و عرضه‌ی موسیقی پرهیاهو (آن هم برای فیلمی با موضوع جنایی و تا حدی پلیسی) به‌سر آمده است.

آریان گلصورت

فیلم هیچکدام از مضامین مدنظرش را نمی‌تواند به درستی بپروراند. فیلم درباره قربانی‌ای است که نمی‌تواند حادثه‌ای که برای‌اش رخ داده را بپذیرد؟ یا درباره مردی که زیر سایه دخالت‌های پدرش قرار گرفته و در مدیریت بحران‌های خانواده‌اش مشکل دارد؟ و یا خانواده‌ای که تلاش می‌کند با همه مشکلات خودش را حفظ کند؟ البته یک فیلم می‌تواند همه این مضامین را در قالب یک داستان به تصویر بکشد، اما در جاده قدیم و در غیاب یک سیر دراماتیک مشخص، هیچکدام از این‌ها به سطح و کیفیت قابل قبولی نمی‌رسند.فقط این وسط می‌ماند کنایه‌های سیاسی‌ای که به داستان تحمیل شده‌اند و کنایه‌های اقتصادی‌‌ای که حضورشان در برخی از فیلم‌های سینمای ایران (با این میزان شبهه و عدم شفافیت در چگونگی تامین سرمایه)، خنده‌دار به نظر می‌رسند.

صوفیا نصراللهی

گمانم تصور فیلمساز بر این بوده که قرار است تعارض روانی قهرمان فیلم را به تصویر بکشد. خب متاسفانه در این کار هم ناموفق بوده. حتی اگر شوکه شدن زن را بر اثر این ماجرا قبول کنیم واکنش‌ زنی به این سن و سال و با آن درجه از کاردانی نسبت به ماجرا کودکانه و احمقانه است. و حتی اگر این را هم بپذیریم که چنین ضربه‌ای هر کسی را ممکن است تبدیل به نوجوان دستپاچه کند باز هم واکنش‌های اطرافیان زن بخصوص همسر و پدر شوهرش از فرط انفعال به بلاهت نزدیک می‌شود.

مدیسا مهراب پور

این کهنگی دیدگاه فیلم‌نامه بیشترین ضربه را به فیلم زده است. واکنش‌ها بیشتر شبیه به اتفاقاتی ست که مثلاً در دو دهه گذشته رخ می‌داده و شکل برخورد کاراکترها با بحران هم درست به همین منوال شبیه به آدم‌هایی از سال‌های دور، ده بیست سال پیش است. این کهنگی بیش از همه دامن خود قهرمان یعنی مینو را لکه‌دار کرده است. کاراکتری که فیلم از او می‌سازد با واکنشش به حادثه‌ای که برایش اتفاق افتاده تناسبی ندارد و انگار با دو آدم متفاوت سروکار داریم.

سجاد حسینی

به الگوی کارگردانی دقت کنید: لانگ شات از نیم رخ در دفتر رئیس بانک کات به نمای مدیوم لانگ کرامتی و مدیوم مشتری بانک. به شوخی شبیه است. چرا از مشتری نمای بسته تری می گیرد؟ نمی دانیم. دوباره کات به لانگ شات از روبرو. دوربین گویا – به سبک برنامه های تلویزیونی- فقط قرار است مصورسازی کند. دقت کنید که مصورسازی تنها به ضبط تصاویر بسنده می کند، در حالی که تصویر متحرک زمان مند و مکان مند، جدایِ مصور سازی ست و خلق سینما می انجامد. دوباره لانگ شات از شهر. شب می شود. گذر زمان. درود بر فیلم ساز. آژانس پیدا نمی شود. کرامتی سوار بر ماشین دربست می شود. دوباره لانگ شات از شهر. این بار فید سیاه. فیلم ساز هنوز نمی داند که نقطه ی عطف فیلم را نمی شود با فید سیاه تعریف کرد.