تکخال (۱۳۹۹)

   "تک خال" از همان دست فیلمفارسی های به روز شده ای است که نمونه شان را بارها در سینمای گیشه پسند ایران و حتی در سال های اخیر دیده ایم. ترکیب بازیگران آشنا و نسبتاً ثابت این دست فیلم ها این بار تکانی خورده و با اندکی تغییر بازیگرانی چون شبنم قلی خانی به جمع بازیگرانش اضافه شده اند اما همچنان سطح کیفی فیلم در همان سطح قابل انتظار باقی مانده است و حتی بازی این بازیگر نیز نسبت به بازی های معمولش دچار افت گردیده است. "تک خال" بزرگ ترین ضربه را از لاغری بیش از اندازه ی فیلمنامه اش خورده است. فیلمنامه به معنای واقعی کلمه هیچ نقطه عطف، نقطه بحران و هیچ تعلیقی ندارد و هر آنچه هم که در چنته دارد تکراری، قابل پیش بینی و کلیشه ایست و ذره ای مخاطب را به وجد نمی آورد؛ به بیانی دیگر اشکال فیلم هایی از این دست آن است که عموماً قالب روایی و داستانی مشابهی دارند و "تک خال" نیز دقیقاً از همین الگو پیروی می کند بنابراین شخصاً نمی توانم درک کنم که مخاطب به چه علتی می تواند به سراغ تماشای چنین فیلمی برود و آیا حتی چنین فیلمی جنبه ی سرگرمی دارد؟ آیا ممکن است مخاطبی با دیدن آن سرگرم شود و احساس کند وقتش به بطالت سپری نشده است؟ به هر حال حتی فیلمهایی هم که به قصد سرگرم کردن مخاطب ساخته می شوند باید المان هایی را برای رسیدن به مقصودشان داشته باشند اما «تک خال» حتی از این عناصر نیز بی بهره است. مسئله ی نخ نما و کلیشه ای مرد خیانتکار آن هم با این فرم و شکل تکراری بارها و بارها دستمایه ی ساخت چنین فیلم هایی قرار گرفته و فیلمساز حتی از داستانهای فرعی مهیج تر و یا ایده هایی جذاب تر به منظور بسط این ایده ی اولیه اش بهره نگرفته و می توان اذعان داشت که فیلم در همان مرحله ی طرح اولیه باقی مانده و ...ادامه مطلب