اعتراض وارد نیست (۱۳۹۵)

گل آقا -که همش لبخند دارد بر لب، مهاجر افغان، بیست و چند ساله، ساکن یک کانکس در گوشه‌ای از پایتخت و کار روزانه‌اش جمع کردن توپ از توی زمین ورزش‌گاه؛ امّا حرفه‌اش -حرفۀ یواشکی‌اش؛ تنیس؛ یک تنیس‌باز نسبتاً خوب -بهتر از خیلی‌ها. هروقت، وقت فرابرسد -شب یا روزش فرقی نمی‌کند- توپ و راکت و عیشِ تمرین می‌شود زندگی‌اش. امیدش همین وقت‌های کوتاه و ضربه‌ها که می‌زند به توپ و با هر شوک، انگار خالی می‌کند خودش را از فشارهای روزگار؛ امّا همیشه که وقت نیست، و همیشه که تنها نیست! یکی هست بالأخره که از سرِ حسادت و «فلانی که افغانی است، چطور از من بهتر؟» کاری براش بتراشد و او را از آن‌چه هست؛ حرفه‌اش، دور کند و به‌جای پخش کردن توپ، وادار شود به جمع کردن آن، و «گل آقا» که همیشه جوان نیست! به‌جای بازی توی زمین، زمینِ توی بازی، بازی‌اش می‌دهد. در کنارش، «کشمیر» مربی تنیس است و همین اوضاع و احوال را دارد. هر لحظه ممکن است دیگر بهش شاگرد ندهند، و از کشوری که بهش پناه آورده، خارج شود. و اسماعیل که ظاهراً از این دو هم بازی‌اش بهتر امّا همگی آینده‌شان مه‌آلود، و دوتای دیگر... و شاید ده‌ها نفر دیگر... این‌که استعداد داری، می‌دانی چیزی خواهی شد، می‌درخشی امّا گیرِ جبر جغرافیا اُفتاده‌ای. و زمان دارد جوانی‌ات را با خودش می‌برد. این‌ها البته تفسیر نیست. آن‌چه دیده شد -به ‌عنوان مستند- بیش از این‌ها می‌گفت که وقت برای این پنج تنیس‌باز افغان تنگ است. یک‌جورِ جالبی این تنگی زمان را القا می‌کرد، و همین اعصاب را بهم می‌ریخت: کاری که سازندگان پشت دوربین و بعد توی اتاق تدوین در راستای پررنگ جلوه دادنِ گذر زمان کرده‌اند که بیننده احساس کند جوانی و انرژی «گل آقا» و دیگران دارد از دست می‌رود و در این مملکت انگار نمی‌توانند ...ادامه مطلب