حریم شخصی (1395)

فیلم به شدت خسته کننده و نخ نما بود. تلاش بسیاری کرده بود که به خصوص با موسیقی حس تعلیق رو در مخاطب ایجاد کنه اما اندک موفقیتی حتی در هیجان زده کردن مخاطب نداشت، چون موضوع فیلمنامه و موقعیت ها بسیار لوس و تکراری و کودکانه بود! کلا اصل موضوع شک کردن به همسر یا نامزد برسر چند عکس و زیاده روی کردن در برخورد سر این موضوع گرفته تا مرگ دختر بر سر این داستان ها بیشتر شبیه یک فیلم هندی است! پیام این فیلم که همان عدم تعجیل در قضاوت است بارها توسط فیلم های دیگر از جمله عادت نمیکنیم، برف روی شیروانی داغ و جدایی نادر از سیمین، درباره الی و ... چه با محوریت اصلی و چه فرعی بهتر و موفق تر از این فیلم بیان شده و اگر این فیلم قصد بیان بهتر این موضوع را داشت اصلا موفق نبود هیچ، حتی موقعیت های تکراری و مشابه سایر فیلم ها از جمله فضای ویلا و جوجه درست کردن و میز بازجویی و .. را مورد استفاده قرار داده است که عامل مضاعف بر خسته کننده شدن فیلم شده است.