مرد عنکبوتی: راهی به خانه نیست

به نام خدا کار مارول عملا به اتمام رسیده. مارول دیگر تمام شده و چیزی ندارد. کمپانی سر پا و سرگرم کننده ای که در روزگار سینمای خانگی و مرگ سالن های تاریک، مردمان بسیاری را سرگرم می‌کرد (و درست سرگرم می‌کرد)، دیگر کم آورده. 16 سال است که محصولات این فرنچایز چند رسانه ای طرفداران خاص و عام خود را (که عمدتاً از کمیک فن ها) بودند پیدا کرد. حال کاری به افراط ها و تفریط هایش نداریم. و اما جدید ترین اثر این کمپانی که به تازگی اکران خود را آغاز کرد، سومین همکاری سونی و مارول در سه گانه ی جان واتس از مرد عنکبوتی است.   اسپایدر من:راهی به خانه نیست. در مواجهه ی اول با اثر، با خود فکر کردم که چقدر یک کمپانی می‌تواند رذل باشد که چنین ظلمی در حق طرفداران خودش کند و آنان نیز لام تا کام دهان را بسته نگاه داشته و از توهین به خود گذار کنند. سومین سری از مرد عنکبوتی جان واتس، فیلمی پر سر و صدا و به قولی با هایپ بسیار بالا از سال پیش تا کنون به اندازه ی نوشابه کوکاکولا تبلیغ شده! فیلمی که نوید از بازگشت ویلن های نوستالژیک اسپایدر من و احیاناً خود اسپایدر من های نوستالژیک میداد و با پتانسیل و انتظارات بالا، خود را برای طرفدارانش، به رؤیایی دست نیافتنی تبدیل کرد. رؤیایی که به شخصه برای من، همچون کابوسی بی سر و ته و کش آمده بود. مثل اکثر آثار تکنولوژیک مارول، از بحث فرم گذار میکنیم و به بررسی تکنیکی فیلم می‌پردازیم تا ببینیم با اثر چند چندیم. فیلم با یک منطق روایی عجله ای و شلخته آغاز می‌شود و با همان منطق ادامه می یابد. داستان اسپایدر من از ماجرای مستریو به بعد روایت می‌شود و از همان ابتدا با پرداختی بسیار سریع و دستپاچه، لو رفتن وی و ماجراهای بازداشتگاه و وکیل و... را جمع می‌کند و با آی کیوی ...