سال دوم دانشکده من (1396)

"دومين سال دانشكده من" با دغدغه قديمى رسول صدرعاملي ساخته شده است؛ پرداختن به بحرانهاى دختران نوجوان، با اين تفاوت كه هرگز دغدغه مندى اجتماعي گذشته فيلمساز نسبت به شخصيتها در فيلم جديد او لحاظ نشده است؛ به بياني ديگر اين فيلم يك عقبگرد محسوس است. مسئله اصلي فيلم براستى چيست؟ فيلمنامه پرويز شهبازي به نسبت فيلمنامه فيلمهاي خوبى چون "دربند" كاملا افت داشته است. انتخاب بازيگران درست و خوب است و دو بازيگر تازه كار فيلم بازيهاى نسبتاً روانى دارند.اماعلت انتخاب بازيگران حرفه اى براى نقشهاي بسيار معمولى چيست؟

صدرعاملی، 2 چیز را بخوبی درک و روایت کرده است؛ نخست همزیستی مسالمت‌آمیز تناقض‌ها در عصر جدید؛ اینکه تناقض برای انسان چالشی به‌وجود نمی‌آورد، تناقض‌هایی که در کاراکتر علی هم بخوبی به چشم می‌آید. کسی که می‌تواند با همه‌«جاست فرند» باشد و معتقد است وقتی مشکل پیش‌ می‌آید که به‌قول خودش طرفین می‌خواهند «فابریک» باشند. برای او دوستی با هر دختری هم تناقض نیست در حالی که تلاشی هم برای عمیق کردن آن دوستی ندارد. دوم بازنمایی درست از مفهوم «خیانت» است که در عمده فیلم‌‌های اجتماعی ایرانی مفهومی مطلق محسوب می‌شود. همسر یا از اول خائن بوده، یا با یک چشمک و ناز و عشوه دختری از راه به در می‌شود، حال آنکه واقعیت چیز دیگری است.

ساختار اثر نیز متاثر از متن دچار لکنت، نوسان و بی رمقی خاصی شده که هیچ عنصر پیش برنده ای تا پایان نمی تواند این کرختی را در کلیت اثر برطرف سازد. شاید بجز نقطه قوت بازیگری فیلم اخیر صدر عاملی، نمی توان به عامل دیگری اشاره کرد. بجز فیلمبرداری و قاب های مناسب هومن بهمنش و موسیقی قابل تامل کریستف رضاعی که البته این دو عامل خوب نیز به دلیل نقایص موجود در فیلمنامه نمی توانند انگونه که باید پیش برنده باشند.

داستان اصلی فیلم قابلیت کشش مدت زمان تقریبا دو ساعته فیلم را ندارد. از همه این موارد مهم‌تر پایان بندی داستان است که با کج سلیقگی تمام نوشته شده و تمام روایت بی‌نظیری که تا آخر نقل شده بود را تقریبا خراب می‌کند. پایان خوش و گل و بلبلی که کارگردان برای فیلمش در نظر گرفته شاید در نگاه اول بتواند امید را به جامعه تماشاگران فیلم تزریق کند اما باید این واقعیت را پذیرفت که احتمالا اگر شهبازی خودش تصمیم به کارگردانی فیلمنامه‌اش می‌گرفت، پایان بندی ان را عوض می‌کرد و ان را به مراتب بهتر می‌ساخت.فیلم سال دوم دانشکده من با رعایت چند نکته ریز می‌توانست به یکی از آثار خوب صدرعاملی به ویژه در سال‌های اخیر که دچار سیر نزولی شده بود تبدیل شود اما از این مهم باز می‌ماند؛ با این وجود می‌توان کماکان ادعا کرد که صدرعاملی توانسته احیای خوبی برای سینمای خود رقم بزند و نشان دهد که با وجود پا به سن گذاشتن، همچنان دغدغه جوانان را دارد و این دغدغه‌ها را نیز به خوبی می‌فهمد.

«سال دوم دانشکده من» تصویر دقیق و همذات پندارانه‌ی دیگری درباره‌ی دختر جوانی است که در تقلای شناختن خود در جامعه‌ی ایران است. این فیلم پر است از بیم و امیدهایی که یک دختر کم تجربه در زندگی‌اش تجربه می‌کند. شرایط به شکل غیرقابل منتظره‌ای تغییر می‌کند. ابهامی که در سکانس‌های پایانی ایجاد شده، بسیار غیرضروری است و مخاطبان را با حس عدم قطعیت که نتیجه‌ای ندارد، رها می‌کند. در این فیلم اثری از بحث‌های دانشگاهی یا شاعرانه دیده نمی‌شود بلکه بنظر می‌رسد این دو دختر در پایان، رویای یافتن همسری ثروتمند را در سر می‌پرورانند.