درخت گردو (1398)

«درخت گردو» یک ملودرام آخرالزمانی تکان‌دهنده آکنده از تکانه‌های عاطفی سهمگین و لبالب از اندوهی لایزال است. چهارمین اثر مهم سینمای ایران درباره فاجعه بمب‌های شیمیایی و تبعات هولناک آن در جنگ ایران و عراق در کنار «از کرخه تا راین» ابراهیم حاتمی‌کیا، «میم مثل مادر» رسول ملاقلی‌پور و «گیلانه» رخشان بنی‌اعتماد. فیلمی پرشور و بااحساس پیرامون یک جنایت جنگی که خشن‌تر و فیزیکی‌تر از آثار نامبرده اتمسفر آخرالزمانی «رستاخیز مردگان/برزخ آدمیان» را برای درک بهتر حقیقتی مدفون در جهت تکریم مظلومیتی جانسوز به کار می‌برد و تماشاگر را با صحنه‌های دلخراش و احساسات ناب شخصیت‌ها و مهابت عاطفی لحن‌ غمگین‌اش وادار به مچاله شدن و سوگواری می‌کند.

«درخت گردو» موضوع شریفی دارد که شاید کمتر دوربینی به سراغش برود. ملودرام جدید مهدویان به واسطه ماهیتش مصایب و تلخی های اتمام ناپذیرش را مسلسل وار به سمت شخصیت اصلی اش نشانه می رود. فیلم اما از جایی به بعد پیوستگی روایی اش را از دست می دهد و تنها با تحریک احساسات مخاطب جلو می رود. فیلم یک پیمان معادی غافلگیرکننده دارد، یک مینا ساداتی متوسط و مهران مدیری ای که نقشش در فیلم درنیامده است. فیلم به رغم کاستی هایش خواهد توانست مخاطب را با خود همراه کند.

اینکه گفته میشود بر مبنای داستان واقعی باید برخی قسمت ها دراماتیزه شود. این واقعی بودن امتیاز نیست. همه ایران و مردم جهان میدانند که سلاح های شیمیایی چه بلایی سر مردم سردشت آورد. به گریه درآوردن مخاطب هیچ ربطی به فرم ندارد. به گریه انداختن درست نیست. عکس های سردشت واقعی تر است. این تصاویر واقعی نیست این شکنجه مخاطب است. دوربین فیلمساز و ناله بچه ها در فیلم به شدت ضد انسانی است و من را همراه نمیکند. سینما حد دارد و اگر حد آن را اندازه نگیرد ضد آن میشود. چرا باید این‌ همه درد و خون را در چشم مخاطب کرد ؟ چه سودی میبریم؟ آیا این یک سند است؟ ابدا فیلم هویت ملی ندارد. هویت ملی یک فیلم یعنی ایجاد همدردی. هویت دینی ما بعد از هویت ملی می آید. فیلم مساله و هویت ملی ندارد و یک مساله محلی را با سواستفاده میگوید. فیلم به نظرم خیلی غیر انسانی است. فیلم ابدا همدرد این قربانیان نیست. بازی پیمان معادی اصلا خوب نیست. فیلم اصلا درمورد ظالم و مظلوم نیست

«درخت گردو» از آن فیلم‌هایی است که در زمان درستی ساخته شده و این هم هوشمندی سازنده‌اش را نشان می‌دهد. در شرایطی که کشور در بزنگاهی تاریخی قرار گرفته فیلم مهدویان علیه فراموشی است. یادمان می‌آورد که جنگ چه پدیده‌ی مخوفی است و چه‌طور مردم بی‌گناه را قربانی می‌کند. «درخت گردو» فیلمی ضدجنگ است. فیلمی انسانی و به طرز نفس‌گیری تلخ. تلخی عمیقی که از واقعیت جنگ می‌آید. اول فیلم نوشته شده که براساس یک داستان واقعی است و کارگردان هم فیلمش را کاملا واقع‌گرایانه نوشته. پیمان معادی حق مطلب را در مورد کاراکتر مرد قهرمانی که نقش‌اش را بازی می‌کند ایفا کرده است.