شنای پروانه (1398)

با اجرایی سخت و فیلمنامه ای قهرمان پرورانه که منطبق بر اصول کلّی کلاسیک نوشته شده، "شنای پروانه" نشان می دهد که کارت تمایلی به پیمودن ساده ترین مسیرهای ممکن ندارد. "شنای پروانه" قهرمان می سازد اما روند قهرمان سازی لزوما روندی مطابق انتظار ما ندارد و به پایانی غیرمنتظره نیز ختم می شود. کارت یکی از امیدهای سینمای ایران است. فیلم از نظر بصری و اجرایی یادآور برخی از آثار فیلمسازانی چون هومن سیدی به نظر می رسد و رسیدن به بیان تصویری مستقل تر می تواند منجر به ساخت فیلم هایی حتی برانگیزاننده تر از "شنای پروانه" از سوی کارت شود.

موقعیت اولیه بسیار ملتهب فیلم، حول یک آسیب اجتماعی مهم شکل می‌گیرد و حادثه محرک داستان نیز، بسیار سریع و کوبنده بدون اتلاف وقت عواقبی را برای شخصیت‌ها رقم می‌زند که اهمیت واکنش‌های آمیخته با تردید آنان را دوچندان می‌سازد‌. فیلم در طراحی جزئیات انگیزه و کنش شخصیت‌ها موفق است با ادغام کشمکش‌های بیرونی در چند عرصه با کشمکش‌های درونی شخصیت‌های اصلی، پویایی و ریتم مناسبی برای تسلسل رویدادها در پرده نخست در پی گرفته و این ریتم، تا رقم خوردن نقطه عطف اول، فیلم را به اثری شاخص در سینمای اجتماعی چند سال اخیر تبدیل می‌کند.

«شنای پروانه» فیلم خوش‌ ساختی است. درام بر طبق الگوی قهرمان- ضدقهرمانی هالیوود پیش می رود، گره هایش را خشت به خشت می گشاید و فیلم غافلگیری های متعدد است. مجموعه درخشانی از بازیها را در آن می‌بینیم. جواد عزتی، پانته آ بهرام و امیر آقایی هر سه نمونه ای از بهترین بازیهای خود را در «شنای پروانه» ارائه کرده اند.

فیلم ، فیلم خطرناکی است، در‌یک قدمی اگزوکیت شدن قرار دارد ولی به این کار نمی افتد. فیلم با اینکه در یک محیط خشونت بار اتفاق می افتد ولی این اتفاق اگزوتیک شدن برای آن رخ نمی افتد. در زمان و مکان فیلم مشکل دارد. معلوم است فیلم توریستی نیست. یک آدمی در فیلم وجود دارد که تمام فیلم درمورد آن است من هاشم را یک‌کاریکاتور میبینم. این یک نقص بزرگ است. در عوض پدر فیلم به جا خوب است. فیلم را ابدا فیلم بدی نمیدانم.