فقط رحمت

ترجمه اختصاصی سلام سینما سکانسی در «فقط رحمت» وجود دارد که روحتان را به لرزه می‌افکند. اواخر دهه ۸۰ میلادی است و «برایان استیونسون»(مایکل بی.جردن) که یک وکیل آفریقایی-آمریکایی جوان و فارغ‌التحصیل هاروارد است، برای بررسی قتل‌های زنجیره‌‌ای به شهر مونرو کانتی ایالت آلاباما می‌رود. مهم‌ترین موکل او «والتر مک میلیان»(جیمی فاکس) ملقب به «جانی دی» است که به شکلی غیراخلاقی او را مجبور به پذیرفتن مسئولیت قتل یک دختر نوجوان سفیدپوست کرده‌اند. «استیونسون» پرونده‌های مهم دیگری را نیز در دست دارد که از میان آنها می‌توان به پرونده‌ی «هرب ریچاردسون»(راب مورگان) اشاره کرد. «ریچاردسون» متهم به بمب‌گذاری و قتل یک زن است.  «استیونسون» در پرونده «ریچاردسون» شکست خورده است و نتوانست تا او را از حکم اعدام نجات دهد. حالا او باید منتظر صندلی برقی باشد. «راب مورگان» که نقش «ریچاردسون» را ایفا می‌کند به خوبی توانسته تا افسردگی و روان‌پریشی او را به تصویر بکشد. «ریچاردسون» یک کهنه سرباز جنگ ویتنام است که در جنگ پایداری روانی‌اش را تا حدودی از دست داده است و اکنون نیز قصدی برای فرار از جرمی که مرتکب شده است را ندارد اما خود را غرق گناه می‌داند. او شرایطش را به شکلی سورئال توصیف می‌کند. در جایی می‌گوید:” اینجا با ویتنام فرق می‌کند. آنجا با اینکه در حال شکست خوردن بودیم اما هنوز برای زنده ماندن امید داشتیم”. روز مرگش، سر و ابروهایش را می‌تراشند که این کار او را شبیه به آدم فضایی‌ها می‌کند. حالا مردم نسبت به او ادای احترام می‌کنند و زندانیان با فنجان‌های کوچکشان به میله‌های سلول می‌زنند. فیلم موفق می‌شود تا حدی زیادی ما را به این لحظه‌ی وحشت‌آور نزدیک کند. چیزی که شاهد ان هستیم فقط ترس از مرگ نیست بلکه ...