هزارپا (۱۳۹۶)

   یک هفته یی می شود که هزارپا به نمایش درآمده فیلمی که به لحاظ ژانر و تعداد بازیگرانش پتانسیل بیش از حدی در استقبال مخاطب دارد ، البته هزارپا یک اثر شبه کمدی ست که متکی به بازیگر نقش اولش است زیرا که رضاعطاران در این فیلم نقش اول را دارد و این یعنی تضمین فروش فیلم فارغ از هر عنصر ساختاری دیگر است، اساسا عطاران تبدیل به یک ژانر سینمایی شده که هر فیلمسازی بخواهد فیلم سرگرم کننده یا پرفروش بسازد از این بازیگر استفاده می کند، ابوالحسن داوودی هم با فرمول تکراری رضاعطاران را برای فیلمش انتخاب کرده، به همین جهت ژانر کمدی در سینمای ایران تبدیل به هجو و ابتذال شده به طوری که انگار تمامی فیلم های کمدی با یک نوع نگرش ساخته می شوند هزارپا هم یک عنصر مهم و پرفروش دارد به نام عطاران در این شرایط اگر فیلمنامه استاندارد و کامل هم نباشد عطاران به همراهِ پارتنرش می تواند مردم را بخنداند، اما این خنده چگونه شکل می گیرد؟ مواد تشکیل دهنده برای خنده گرفتن از مخاطب در سینمای کمدی به شدت ساده و پیش پاافتاده است حضور رضاعطاران به اضافه ی شوخی ها جنسی و اورتیک که بیشتر این شوخی ها در فضای مجازی رواج دارد، این فرمولِ ساده را اگر هر فیلمسازی رعایت کند به سادگی می تواند فیلم کمدی بسازد ، حالا داوودی توانسته این شوخی ها را تا صدوبیست دقیقه بدهد، بله هزارپا صدوبیست دقیقه ست و فیلمساز فکر کرده که مسیرش را درست رفته است اما هزارپا یک فیلم بی هدف و تکراری ست فیلمنامه تکه تکه شده ی چند فیلم است و اساسا فیلمنامه مشکل جدی در روایت دارد فیلمنامه یی که مملو از داستانک های بی فایده است که فیلمسازش تصور کرده با سرهم کردنِ این داستانک های بی مزه می تواند از مخاطب خنده بگیرد، شعار فیلم دوساعت خنده ست اما کدام خنده؟ رضاعطاران ...