در جبهه غرب خبری نیست

   در جبهه غربی خبری نیست به کارگردانی ادوارد برگر که در سال 1979 دلبرت من نسخه تلوزیونی آن را ساخته بر اساس رمانی از اریش ماریا مارک است و جنگ را نه به مثابه «نجات سرباز رایان» اسپیلبرگ، بلکه قوانین نانوشته‌ای از آن را نمایان می‌کند که در هیچ دوره آموزشی بازگو نخواهد شد. از ابتدایی‌ترین سکانس‌های فیلم ناخودآگاه به یاد ساخته هادی حجازی‌فر افتادم. «موقعیت مهدی» تا چه اندازه با یک فیلم جنگی فاصله دارد؟ سینمای ایران چگونه پشت جنگ 8 ساله‌اش ایستاده؟ اگر جنگ را یک مقوله جهانشمولِ خانمان‌سوزِ ضدبشری عنوان کنیم که بشر بر ضد نوع خود آغاز می‌کند، چرا سینمای ایران همچنان از سینمای دنیا و نه مشخصا هالیوود و نتفلیکس عقب است؟ نسخه‌ای که فیلم «در جبهه غربی خبری نیست» از جنگ به ما ارائه می‌دهد به مراتب ضد باطل‌تر از «موقعیت مهدی» است حتی اگر جای حق و باطل را عوض کرده باشند. فهم و درک رسانه آن هم سینما کارِ کارشناس و زبان‌باز و فلاسفه نیست بلکه مردم بهترین ارزیابی را از یک فیلم، مدیا، خواهند داشت. *موقعیت ساختمان فیلم به گونه‌ای است که برداشت بیننده از جنگ تغییر خواهد کرد؛ اشتباه نشود این برداشت به شکل مثبتی تغییر رویه می‌دهد؛ سینما از ابتدایی‌ترین برداشت‌های فیلم شروع می‌شود. تداعی گردش چرخ خیاطی با چرخ ماشین نظامی، سکانسی که سربازان لباس دیگر کشته‌شدگان در جنگ را به عنوان جیره تحویل می‌گیرند و خوشحال‌اند، آواز خواندن دسته‌ای از سربازان که قرار است به نزدیکی جبهه غربی بروند و...، همانطور که در موسیقی دو میزان کافی‌است تا چگونگی آغاز کننده مشخص شود با تماشای دو پلان از فیلم «در جبهه غربی خبری نیست» می‌توان رشد و نمو سینمایی را انتظار داشت. از جهتی دیگر، زبان فیلم به گوش فیلم‌بازها و ...