هت تریک (۱۳۹۵)

   برای دیدن فیلم «هت تریک» در جشنواره جهانی فیلم فجر به رغم داشتن کارت Press که درواقع باید امکان تماشای فیلم ها را در هر سالنی و در هر سانسی به اهالی رسانه و منتقدان بدهد بسیار اذیت شدیم. به دلیل اشتباهی که به هنگام فروش بلیت های فیلم در باشگاه هوادارن و ... پیش آمده بود حدوداً سه برابر حد مجاز بلیت فروخته شده بود و به همین سبب با اعمال شاقه و پس از انتقال به سالنی دیگر سرانجام با تأخیری طولانی توانستیم «هت تریک» را تماشا کنیم و درواقع چوب این اشتباه را ما خوردیم اما به جرئت می گویم که تماشای این فیلم خستگی را از تنمان دور کرد. فیلم به لحاظ سبک و شیوه ی روایی از همان الگوی رایج سینمای اصغر فرهادی پیروی می کند و راستش از این جنبه نمی توانم آن را اثری نوگرا یا مبتکرانه برشمرم اما بارها گفته ام که اگر فیلمی بتواند حتا در این قالب و چارچوب تکرارشده، راهش را به درستی برود و از قواعد و اسلوب های این گونه ی پرتکرار به درستی تبعیت کند می توان آن را اثری موفق به شمار آورد زیرا سینمای فرهادی اساساً بر پایه ی جذب مخاطب به واسطه ی بازی های جذاب دراماتیک با مخاطب و پیچیده تر کردن تدریجی گره ی درام بنا شده است و این سینما ماهیتاً قابلیت زیادی برای برانگیختن همراهی و توجه مخاطب دارد. «هت تریک» نیز همچون فیلم های اخیر فرهادی فیلم غافلگیری های متعدد است. گره های پشت سر همی که به تدریج سفت تر و ناگشودنی تر می شوند. فیلم مانند بیشتر درام های از این دست با نمایش یک آرامش نسبی آغاز می شود که پیداست اوضاع به این منوال نمی ماند و خرده اتفاقاتی خبر از بحران هایِ پیش رو می دهند. عنصر "تصادف" بحران اولیه ی درام را شکل می دهد و ورود چهار جوان به منزل رها (ماهور الوند) یک بحران اصلی دیگر را به مسئله ...