دوباره زندگی (۱۳۹۶)

آنچه تماشای فیلمی چون «دوباره زندگی» را به تجربهای لذتبخش بدل میکند در کنار میزانسن درست، بازیهای روان و سناریوی متقاعدکنندهاش، موازنهی جذاب میان تلخی و شیرینی در سیر روایت آناست. این تغییر لحن مداوم از اندوه و حزن به امید و شادکامی قطعاً دشواریهای بسیاری را به فیلمساز تحمیل میکند. فیلم درعین واقعگرا بودنش فراز و فرودهای دراماتیک خود را حفظ کرده و قادر است به احساسات تماشاگر چنگ بزند. درام، فضای سردی دارد اما فیلمساز اجازه نمیدهد این سرما ملالآور شود و درست در لحظاتی که آشناترین تصاویر از خزانِ زندگی زوج اصلی، کار را به سمت سردی و اندوه پیش میبرد، شوخیهایی کوچک و از جنس زندگی جای آن سردی را میگیرد و ملاحتی به کار میافزاید. «دوباره زندگی» فیلم غافلگیریهای متعدد نیست و فیلمساز با نشانههای آشنایی که میکارد همان تنها غافلگیری فیلم را هم که جان باختن پسر و عروس خانواده در تصادف است پیش از وقوعشان لو میدهد اما با اینحال همان از جنسِ زندگی بودن باعث میشود مخاطب به دنبال کردن آن تمایل داشته باشد و دوست داشته باشد بداند در پایان چه سرنوشتی برای ریحان، اصلان و نوهشان رقم میخورد. با اینکه بیماریِ اصلان در قالب شوکی نهایی پکیج بدبختیهای زوج را کامل میکند اما قدرت عنصر "زایش" همچنان در سراسر فیلم بر "زوال" و "مرگ" میچربد و زوج سالمند در عین ناامیدیشان همچنان روزنهای از امید را با خود حمل میکنند. شاید مقایسهی چندان موردانتظاری نباشد اما «دوباره زندگی» گاه، «مهر هفتم» برگمان را به یادمیآورد؛ نه از حیث سبک و ژانر بلکه از این نظر که در بسیاری از سکانسهای «دوباره ...» شاهد "جدال با مرگ" هستیم و این یادآور سکانس ماندگار "رقص با مرگ"ِ فیلم برگمان است. زن و مرد فیلم همانطور که مرد موکداً میگوید بهسبب ...