پریناز (۱۳۸۹)

  پریناز روی کاغذ و پوستر فیلم بسیار جذاب و عامه پسندی به نظر می‌رسد. حضور ستارگانی چون طناز‌طباطبایی ، فاطمه معتمد آریا ، شبنم قلی‌خانی، مصطفی زمانی و فرهاد آییش و همچنین کارگردانی با داشتن یکی از بهترین فیلم‌های ترسناک ایرانی، یعنی آل در کارنامه فیلمسازی خویش. خبر توقیف شدن چندین ساله فیلم و رفع توقیف آن و اجازه اکران را کنار این اسامی و مسائل بگذارید تا بفهمید که چقدر مخاطب عام را به سمت خود می کشاند. ولی مشکل از همینجا نشات می‌گیرد. پریناز برخلاف ظاهر گول زنک عام پسندانه، فیلمی بسیار خاص، برای مخاطبان خاص است. اگر این فیلم را در سینما دیدید و بعد از اتمام آن از دوروبر خود الفاظی مثل چقدر بد بود و امثال آن‌را شنیدید، جای تعجبی ندارد. پریناز هم در فیلمنامه و هم نوع کارگردانی و حتی بازیگری، بسیار خاص عمل کرده و بهرام بهرامیان را صاحب سبک نموده است. بهرامیان در فیلم پیشین خود یعنی آل نیز سبک خود را تا حدودی پیاده‌سازی کرده بود. از قرار دادن زاویه دوربین و استفاده از موسیقی و تدوین‌های عجیب و .. . شاخص‌های فیلمسازی این کارگردان با سینمای کلی ایران تفاوت دارد . این تفاوت به معنی بدی آن نیست، بلکه یک درجه از سایر آثار بالاتر است. شوک‌هایی بر روی خط قرمز سینما داستان با صحنه کوبنده و نابی در سینما آغاز می‌شود. صحنه تجاوز یک مرد به یک زن. که بعدها کاشف به عمل می‌آید که این مرد، شوهر دوست این زن است. همین سکانس دهشتناک آغازین، اتمام حجتی با مخاطب است که با فیلمی تک و خاص روبه‌رو هستید. بعد از این سکانس ما با مرگ شخصیت زن با بازی شبنم قلی‌خانی روبه‌رو می‌شویم که معلوم نیست عمدی است یا غیر عمدی. دختر این زن یعنی پریناز که اسم آن زیبنده فیلم نیز هست (نام اولیه فیلم آن‌گونه که از قراین ...