شهر گناه بانویی که به خاطرش می کشم (۲۰۱۴)

شهر گناه: بانویی که به خاطرش می کشم، ادامه ای است بر قسمت اول آن که گویا روان  بودنش به میزانی است که بشود بدون دیدن بخش اول آن،به تماشای آن نشست. فیلمی در گونه نئونوآور که تلفیق شده با ژانرهای علمی تخیلی، ماجراجویی، فانتزی و مقتبس از رمان های گرافیکی کارگردان اش فرانک میلر و تاثیر گرفته از فیلمسازانی چون رابرت رودریگز و تارانتینیو که در بخش اول با میلر همکار بودند و در اینجا حضور ندارند. میلر خود به تنهایی کار را ادامه داده‌است. و چگونه می توان با این ترکیبات و مخلفات که به نظر ربطی به همدیگر ندارند کنار آمد؟ واژه کنار آمدن را به عمد در مقابل لذت به کار بردم،چرا که برای فهم فیلمی مثل سین سیتی که جهان متفاوت و تازه ای را پیش روی ما می گذارد ،محتاج تغییر نگاه و درک و بینش دیگری باید بود. ژانر نوآور و پس از آن نئو نوآور اساسا در دسته ژانرهای جغرافیایی/ملی قرار می گیرند. اصطلاح ژانر جغرافیایی- ملی به ژانرهایی گفته می شود که در کشور – شهری خاص و مختص آنجا،بنا به شرایط گوناگونی از قبیل سیاسی،فرهنگی،اجتماعی و اقتصادی برای مدت زمانی معین،رشد و شکل می گیرند و تعداد معدود و محدودی سینماگر با قواعد و ضوابطی که به تدریج از دل آن شرایط به زیبایی شناسی آن ژانر تزریق می شود،به ساخت و فعالیت می پردازند و پس از اتمام آن دوره ،به نوعی پرونده آن ژانر هم بسته می شود.نوآور یا وسترن،نمونه هایی از آن هستند که امروزه کمتر کسی به سراغش می روند و این درمورد جنبش ها و سبک ها هم صادق است،چنانکه امروزه به آن شکل دهه بیست و شصت،شاهد آثار اکسپرسیونیستی و موج نوی فرانسه نیستیم و کسی چون گدار هم دیگر خود را متعلق به آن جریان نمی داند. در سین سیتی محصول 2014 از طریق درهم آمیزی و پیوند ژانرها و عناصر بصری مختلف،میلر ...