کشتن گوزن مقدس

  “بالاخره آن لحظه‌ی حساس که همه‌مان انتظارش را می‌کشیدیم فرا رسیده است …“. بعد از ساخت یک هجونامه‌ی اجتماعی به نام “دندان نیش” (Dogtooth)، اثری قابل قبول به نام “آلپ“‌(Alps) و فیلم تراژیکمدی (تراژدیک و کمدی) و عملی–تخیلی به نام “خرچنگ” (The Lobster)، حالا “یورگوس لانتیموس” اثری خلق کرده است که بطور کلی از فیلم‌های قبلیش متفاوت است. در عین حال که داستان از تئاتر پوچی به شکل نامحسوس به خشونت و بی‌رحمی سوق پیدا می‌کند، “کشتن گوزن مقدس” داستانی  از یک انتقام افسانه‌ای، مرموز و روشمند را بیان می‌کند که با یک خنده‌ی  فراموش‌نشدنی آغاز شده و بدون وقفه به سمت یک فریاد بی‌صدا حرکت می‌کند ! فیلم “کشتن گوزن مقدس” که عنوان خود را از افسانه‌ی “ایفیگنیا” گرفته است، داستانی خشن از مجازات و مسئولیت های افراد در یونان باستان را به پرده‌های سینِما در قرن ۲۱ آورده است. این  فیلم در سطوح مختلف، معانی مختلفی دربردارد؛ در یک سطح می‌توان آن را یک  فیلم درام فریبنده خواند که درک آن تلاش زیادی می‌طلبد و البته با امضای  لانتیموس‌ (یعنی طنز بی‌روح و صحنه‌های مصنوعی و بدون توازن) شکل و شمایل متفاوتی به خود گرفته است. در سطحی دیگر اما این فیلم را به مانند فیلم “اره” دیده  که اهالی هنر را مخاطب خود قرار می‌دهد؛ رقابتی دیوانه‌وار برای زنده  ماندن که توسط یک قانون اخلاقی ایجاد شده و هر از چندگاهی یک حادثه ناگوار  را خلق می‌کند. “کالین فرل“، ستاره‌ی فیلم “خرچنگ“، نقش یک جراح قلب به نام “استیون مورفی” را بازی می‌کند؛ شخصی ثروت‌مند، دل‌کنده از دنیا و البته عاشق نوشیدنی. ابتدای “کشتن گوزن مقدس” با  صحنه‌ای جذاب از یک قلب در حال تپش آغاز می‌شود که در نهایت صحنه‌ای از  پرت شدن دست‌کش های جراح را در سطل آشغال می‌بینیم؛ ...