رضا (۱۳۹۶)

   نگاهی به فیلم «رضا» به مناسبت اکران در جشنواره جهانی فیلم فجر: «رضا» فیلمِ شخصیتِ اصلی آن است؛ نمونه ای از فیلم های خاص شخصیت محور با تم بورژوآمابانه و تا حدودی سانتی مانتال. آدم های فیلم از جنس آدم هایی هستند که آرتیست و روشنفکرند؛ کتاب می خوانند، کارهای هنری می کنند، می نویسند، شعر می گویند، سیگار می کشند، الکی عاشق می شوند و الکی جدا. شاید خیلی ها با چنین شخصیت هایی ارتباط آنچنان عمیقی برقرار نکنند اما گروهی دیگر از جمله شخص نگارنده، آن را بسیار دوست داشتم و دنیای آدم هایش اتفاقاً برایم ملموس و باورپذیر بود. نباید از یاد برد، در هیچ جامعه ای جنس مشکلات همه ی آدم ها مثل هم نیست، همه ی افراد بدبخت نیستند و اگر هم باشند نوع بدبختی هایشان با هم فرق می کند؛ همه غم نان ندارند؛ همه مبتلا به یک درد واحد نیستند و عده ای نیز دغدغه های زندگی شان شکل و شمایل دیگری دارد. این که فاطی (سحر دولتشاهی) همسر رضا بی هیچ دلیل آشکاری از او جدا شود و رضا مثل یک دوست واقعی بی چشمداشت همیشه در خدمت او باشد و در خانه اش به روی او باز باشد شاید از دید بعضی ها منطقی نباشد اما آنهایی که جنس زندگی افرادی چون رضا را بشناسند می دانند که اتفاقاً چنین رخدادهایی می توانند کاملاً در زندگی واقعی نیز اتفاق بیفتند. «رضا» داستان آدم هاییست که هر یک به نحوی تنها هستند و در تلاش اند تا به این تنهایی خاتمه بخشند اما از آن جهت که انسان ماهیتاً تنهاست، پایان قطعی برای این تنهایی وجود ندارد؛ به عبارتی عنصر «تنهایی» مضمون اصلی «رضا» را شکل داده است. تطابق زندگی شخصیت اصلی فیلم با داستانی که دارد آن را می نویسد از بخش های جالب توجه کار است و تا حدودی یادآور شخصیت حمید هامون در فیلم «هامون» که به نحوی رساله ی دکترایش ...