اگر خیابان بیل به حرف بیاید | If Beale Street Could Talk

فیلمبرداری «جیمز لکستون» چند لایه و عالی است. موسیقی متن «نیکولاس بریتل» مالیخولیایی و درگیرکننده است. بازی بازیگران عمیق و متعهدانه است. لحن فیلم به شدت جدی است. و با این حال جدیدترین فیلم جنکینز در برخی موارد ضعیف عمل می کند. جنکینز تلاش می کند داستانی درباره عشق و بی عدالتی نژادی را همزمان روایت کند، اما هردوی این داستان ها خیلی قابل پیش بینی جلو می روند. فیلم «اگر خیابان بیل به حرف بیاید» در بهترین لحظاتش درباره زندگی‌ای که آرزویش را داریم و زندگی‌ای که به دستش می آوریم،‌ و تفاوت این دو است.

«بری جنکیز» بخش عمده روایت و دیالوگ های «تیش» و «فونی» را مستقیما از رمان وارد فیلمنامه کرده است. با به بازی گرفتن بازیگر خوش تیپی مثل «جیمز» برای نقش «فونی» ، او این امر را که فقط «تیش» بخاطر ظاهر عجیب او از او تعریف کند؛ به چالش می کشد و در عوض مخاطبان را نیز دعوت می کند که به او علاقه مند شوند. او همین ترفند را برای کاراکتر «تیش» با نرم تر کردن خوی و رفتار او به کار گرفته است. طبق رمان، او دختری خام و عجیب است اما جنکینز این خصیصه ی او را با یک صدای خجالتی تعویض کرده است. اولین باری که آن دو بهم عشق می ورزند برای «تیش» به اندازه ی کافی بیدار کننده نیست و او همچنان در حالت خجالتی خود باقی می ماند.