اگر خیابان بیل به حرف بیاید

ترجمه اختصاصی سلام سینما فیلم «اگر خیابان بیل به حرف بیاید» به کارگردانی «بری جنکینز» براساس رمانی به همین نام نوشته «جیمز بالدوین» روی کاغذ یک برنده حتمی در جشنواره ها به حساب می آید. فیلمبرداری «جیمز لکستون» چند لایه و عالی است. موسیقی متن «نیکولاس بریتل» مالیخولیایی و درگیرکننده است. بازی بازیگران عمیق و متعهدانه است. لحن فیلم به شدت جدی است. و با این حال جدیدترین فیلم جنکینز در برخی موارد ضعیف عمل می کند. جنکینز تلاش می کند داستانی درباره عشق و بی عدالتی نژادی را همزمان روایت کند، اما هردوی این داستان ها خیلی قابل پیش بینی جلو می روند. به نظر می آید این فیلم فقط به مخاطب یک تلنگر بزند تا اینکه به آن ها قدرت عشق و آسیب های به وجود آمده به دلیل بی عدالتی های نژادی برای سیاهپوستان را نشان دهد. «تیش»(کیکی لین) و «فونی»(استفان جیمز) در هارلم دهه ۷۰ به شدت عاشق هم هستند. اگرچه وقتی «ویکتوریا راجرز»(امیلی ریوس) به درخواست یک افسر پلیس(اد اسکرین) به فونی اتهام تجاوز می زند، او به زندان افتاده و تیش هم می فهمد باردار است. در همین حین که فونی در زندان به سر می برد، تیش و خانواده اش به دنبال راهی برای آزاد کردن فونی از زندان قبل از تولد بچه‌ی آن ها هستند. سپس داستان بین گذشته‌ی شاد و خوشحال تیش و فونی و واقعیت ناخوشایند زمان حال جابجا می شود که در آن سیستم قضایی آمریکا کاملا متعهد است سیاهپوست ها را به زندان بیاندازد. فیلم «اگر خیابان بیل به حرف بیاید» در بهترین لحظاتش درباره زندگی‌ای که آرزویش را داریم و زندگی‌ای که به دستش می آوریم،‌ و تفاوت این دو است. زندگی‌ای که آرزویش را داریم زمانی نشان داده می شود که تیش و فونی قبل از به زندان افتادن او در حال ساختن یک زندگی برای خود هستند. این ...