گلوریا بل | Gloria Bell (2018)

«گلوریا بل» اثری زیرکانه و بذله‌گو است که باید مخاطبان فیلم‌های مستقل را جذب حکایت پرفراز و نشیب خود از کاراکترهای زن چندوجهی کند. «گلوریا» تبدیل به یک صحنه‌ی نمایش مختصر و مفید برای «جولین مور» گشته است. شخصیت‌سازی ظریف او از گلوریای میانسال با آن اشک‌ها و لبخندها، باعث شده او از همین الان شانس اصلی فصل جوایز باشد. نقش‌آفرینی جولین مور باعث می‌شود که ما در هر قدم از این مسیر همراه گلوریا باشیم و تمام پیروزی و شکست‌هایش را با او شریک شویم.

بازسازی آمریکایی للیو از اثر اورجینال خودش، جشن افتخار جولیان مور در قله ی بازیگری اش است. او نقش یک زن مطلقه را بازی می کند که بر خلاف زن های دیگر اسیر انزوای میانسالی نمی شود و در کل طول فیلم مانند یک ملکه در حال رقصیدن است. گلوریایی که مور به تصویر می کشد ، با تمام مشکلات میانسالی مثل مشکلات بینایی و موهای زائد صورت درگیر است اما این مسائل مانعی برای خوشگذرانی های او نیست و او با انگیزه ی بسیار زیادی در جست و جوی یک زندگی شاد پس از جدایی است. او هر شب به باشگاه رقص می رود و در آنجا با مردی به نام آرنولد که هنوز درگیر زن سابق و فرزندانش است ، وارد یک رابطه ی عاشقانه می شود.

این روزها کمتر فیلمی را مانند گلوریا بل می بینیم. فیلم هایی که با زبانی ساده مشکل زندگی افراد بالغ را به نمایش درآورند و از ستاره های بزرگ سینما نیز در آن استفاده کنند، تبدیل به درّ ناب در حال و هوای امروز سینما گشته اند. «گلوریا بل» با آرامش در مسیر خود حرکت می کند و عجله ای برای ارائه ی گره های داستانی یا گره گشایی ندارد. این فیلم دارای قصه است و قصه گو است اما روایت آن عاری از اتفاقات احساسی و ملودرام است. داستان فیلم مانند شخصیت اصلی آن نقل کردنی است. چیز خاصی در درون این قصه نیست که برای هر انسانی در طول زندگی روزمره اش اتفاق نیافتاده باشد. المان های رومانتیک قدرتمندی در فیلم وجود دارند اما بر خلاف استانداردهای هالیوودی با فانتزی ادغام نمی شوند. این فیلم به خوبی به همه ثابت می کند که چرا نوشتن یک داستان عاشقانه برای افراد جوان خام بسیار راحت تر از افرادی است که نیمی از زندگی خود را گذرانده اند و با کوله باری پر تر از کوله بار خانواده ی کارداشیان در سفر به درون یک رابطه می آیند.