برای جوان مردن خیلی پیر است

  همیشه در نقد و نظر دادن در مورد فیلم‌های غیرمتعارف مشکل داشتم، در این فیلم‌ها عناصری وجود دارد که بعضی‌هایشان بیننده را سر ذوق می‌آورد و بعضی دیگر، بیننده را به‌شدت می‌رنجاند. مصداق بارز این نوع مسئله، فیلم‌های گاسپر نوئه (Gaspar Noe) یا لارس فون تریه (Lars Von Trie) هستند. هرگز نشده است که از فیلم‌برداری و تصویربرداری و استفاده از نورپردازی‌های شیطانی در ایجاد فضای پرالتهاب آثار نوئه ایراد بگیرم یا از سبک فیلم‌سازی رئالیستی (دوگمایی) فون تریه خوشم نیاید اما گاهی اوقات سکانس‌هایی را در فیلم‌هایشان می‌بینم که قطعا باعث می‌شود که مرا وادار کند که از تماشای آن سکانس‌ها صرف‌نظر کنم. فکر نکنم کسی از سکانس طولانی و خسته‌کننده و منزجر تجاوز در فیلم Irréversible (برگشت ناپذیر) نوئه یا سکانس‌های تهوع‌آور فیلم Antichrist ( ضد مسیح) فون تریه خوشش بیاید. به این دلیل است که نقد این آثار همیشه مرا با مشکل مواجه می‌کند. با تماشای سریال برای جوان مردن پیر است نیکولاس ویندینگ رفن (Nicolas Winding Refn) ، می‌توانم این فرد را به لیست این کارگردان‌های غیرمتعارف اضافه کنم. Too Old to Die Young (برای جوان مردن خیلی پیر است) مجموعه تلویزیونی است که با سایر مجموعه‌های تلویزیونی تفاوت دارد و ویندینگ رفن با سبک کارگردانی‌اش، اصلی‌ترین تفاوت را رقم زده است.    ویندینگ رفن را با Drive (درایو) می‌شناسم. بدون شک درایو نقطه عطفی در کارنامه فیلم‌سازی‌اش تلقی می‌شود؛ یک درام مهیج با المان‌های اکشن و یک قهرمان کلاسیک و کم دیالوگ که عقیده و آرمان‌هایش مرا به یاد تراویس بیکل راننده تاکسی اسکورسیزی می‌اندازد. خیلی‌ها می‌گویند که درایو دنباله معنوی راننده تاکسی است و من آن را قبول دارم. درایو باعث ...