صفر تا سکو (۱۳۹۴)

 همین ابتدا بگویم که اکران فیلم «صفر تا سکو» اتفاق مبارکی در سینمای ایران است زیرا اکران فیلم های مستند آن هم در گروه های اصلی و در سطح وسیع رخداد نادری در ایران است و اکران این فیلم ارزنده به عنوان سرآغازی برای نمایش این دسته از فیلمها را باید به فال نیک گرفت. ابتدا باید به این نکته اعتراف کنم که من جزو مخاطبان پر و پا قرص سینمای مستند نیستم. شاید این مسئله به همین عدم رواج اکران عمومی این دسته از فیلم ها بازگردد و شاید دلیلش عدم آشناسازی مخاطبان سینمای ایران با این دسته از فیلم ها باشد. حتا در جشنواره ی فیلم فجر، مستندها در خلوت ترین و کم مخاطب ترین سانس ها به اکران درمی آیند و بسیار کمتر از دیگر فیلمها حتا آثار انیمیشن دیده می شوند. «صفر تا سکو» فیلمی ست که می تواند بسیاری از سینمادوستانِ نه چندان پیگیر ژانر مستند را به شدت مشتاق دنبال کردن این نوع از فیلم ها بکند. «صفر تا سکو» یک مستند داستانی از زندگی افرادیست که آنها را می شناسیم و در عین حال قرار نیست "نقش" بازی کنند بلکه فصل هایی از زندگی روزمره و حرفه ای خود را جلو دوربین یک مستندساز ثبت می کنند. این شاخه از فیلم های مستند عموماً طرفداران بیشتری در میان مخاطبان عام سینما دارند؛ فیلم هایی که به دلیل دارا بودن رگه هایی از جذابیت های نمایشی و روایی، مخاطبانِ عادت یافته به تماشای آثار "قصه گو" را نیز به سمت خود می کشانند. از ویژگی های مثبتی که «صفر تا سکو» را به فیلمی جذاب بدل ساخته، چینش درست و تقسیم هوشمندانه رویدادها در طول مدت فیلم است. مستندساز کوشیده است تا وجوه مختلف زندگی قهرمانان فیلمش را طی تقسیماتی عادلانه در سراسر آن جای دهد. همچنین به رغم بسیاری از آثار مستند، مصیبی می کوشد که تا جای ممکن از قهرمان پروری در ...