امیر (۱۳۹۶)

نیما اقلیما یکی از معدود فیلم اولی های جشنواره امسال است. در این این چند سال اخیر فیلم اولی های زیادی به سینما معرفی شدند که تعداد زیادی از آنها موفق بوده‌اند و تعدادی هم، همه را شگفت‌زده کرده‌اند، مانند سعید روستایی یا اصغر یوسفی نژاد و... . همین باعث شده تا توجه زیادی به سمت کارگردانان جوان برود. درمورد دو کارگردان دیگر فیلم اولیِ حاضر در جشنواره پیشینه‌ای در ذهن دارم، اما درمورد نیما اقلیما باید بگویم با ذهنی خالی و سفید به تماشای فیلمش نشستم. مسئله‌ای که درمورد فیلمساز های جوان تر مطرح است، علاقه آنها به استفاده از ساختار و نوع جدید است و به دنبال رسیدن به فرمی نو هستند، که نیما اقلیما یکی از این کارگردان هاست. «امیر» فیلمی ساختار شکن است، که از همین الان قابل تشخیص است که مورد توجه همه قرار نمی‌گیرد. این فیلم سلیقه همه مردم نیست و احتمال زیادی می‌رود تا در گروه هنر و تجربه اکران شود، اما می‌تواند یکی از فیلم های موفق هنر و تجربه باشد. امیر، فیلم شگفت انگیزی نیست، اما خیلی می‌توان از این فیلم لذت برد. با فیلمی پر معنا و پر مفهوم مواجه هستیم، که برای رسیدن به این معانی تنها به دیالوگ ها اکتفا نکرده است. البته امیر یک فیلم دیالوگ محور است، و تقریبا هر اتفاق و هر کنشی با دیالوگ به مخاطب انتقال پیدا می‌کند. اما کارگردان برای رسیدن به هدف نهایی فقط به دیالوگ ها اکتفا نکرده است. المان های بسیار جذابی در فیلم استفاده شده و استفاده از نمادها نیز در فیلم کم نیست. المان‌هایی خلاقانه نظیر نشان ندادن کودک تا انتهای فیلم. وقتی ما صورت کودک را کامل می‌بینیم که چوب شور را مانند سیگار دستش گرفته است. یکی دیگر از نکات خلاقانه، فیلمبرداری کار است. سبکی جدید در فیلمبرداری که به دل می‌نشیند. ...