دیترویت

کاترین بیگلو، نام آشنایی برای علاقمندان به سینمای هنری امریکاست. این کارگردان زن برجسته ی هالیوود و همسر سابق جیمز کمرون، نه تنها اولین فیلمساز زن برنده جایزه اسکار بوده است بلکه به سراغ فیلمهایی با موضوعاتی رفته است که در زمره ی آثار جسورانه سینمای امریکا قرار می گیرند. بیگلو نشان داده است که به سینمای جنگ خصوصاً از بُعد انسانگرایانه و نوع دوستانه ی آن علاقه بسیاری دارد و در دو فیلم موفق قبلی خود نیز چنین موضوعاتی را محور قرار داده است. آخرین ساخته این کارگردان «دیترویت» براساس یک رویداد واقعی ساخته شده است که در سال 1967 در مُتِلی در دیترویت به وقوع پیوسته است و همین "واقعی بودن" داستانش آن را هولناک تر از آن چه هست درنظر مخاطب نمایان می سازد. فیلم در دل خود مضمون هایی چون "خشونت"، "نژادپرستی"، "بی عدالتی"، "قساوت" و "کشتار" را حمل می کند که هر یک به تنهایی می توانند مضامینی مهلک و رعب آور به نظر برسند حال آن که از همان سکانس آغازین فیلم بسیاری از این عناصر توامان تجربه و لمس می شوند و مخاطب متوجه خواهد شد که با فیلمی خشن و دردآور مواجه خواهد بود. جسارت بیگلو در لحن، بیان و اجرای کارش به وضوح آشکار است. او چه در دیالوگ نویسی و چه در ترسیم جزییات رویدادها از کوچکترین واقعیتی پرهیز نمی کند و در واقعگرایانه ترین لحن و شکل ممکن رویدادهای به وقوع پیوسته در حادثه ی جنایت شب بیست و پنجم جولای را به تصویر می کشد. عدم حذف واقعیات و وفاداری به واقعیت نوعی ناتورالیسم خوشایند به فیلم بخشیده است که البته تماشاگر را به گونه ای از تناقض میان اجرای ناب واقعیت و تلخی و سیاهی مطلق ماهیت رخداد می رساند؛ این همان کارکرد درست سبک در تبلور ماحصل اثر هنریست که بیگلو در هر سه فیلم خود نشان می ...