هزارتو (۱۳۹۷)

   هزار تو اثر امیرحسین ترابی فیلمی به غایت ضد سینما است که نه فرم می شناسد و نه محتوا . این اثر به کمک تعلیق چه شده است توانسته مخاطب را سردرگم لا به لای چرایی ها و چگونه ها نگاه دارد اما هرگز نه خود می تواند پاسخی برای پرسش ها باشد و نه جایی برای حدس و گمان مخاطب باقی گذاشته است .  *تبعید  غیبت غیر مجاز (نهست) محتوا لا به لای نظام سینمایی هزارتو باعث شد تا این کلمه را برای فرم فیلم انتخاب کنم . البته که مخاطب خود نیز بهتر می داند که هدف اولیه سینما سرگرمی به مثابه آموزش و تجربه است و دیگر لازم به تذکر منتقد ندارد . اما باید اذعان کرد که نظام انباشته شده در این اثر ویژگی های یک فیلم کوتاه را به دوش می کشد و چنین تجربه ای مسلما برای سالن هایی به وسعت دو ساعت غیر قابل بخشش است . ویژگی غیبت چرا و چگونگی در فیلم نامه از جمله مهارت های طلا معتضدی نویسنده این اثر به شمار می رود اما این ویژگی ها مانند ستون پنجم علیه محتوا و فرم برخاسته و مخاطب را به دنیای قبل از ورود به سالن سینما تبعید می کند .  *مسیر قرمز به لحاظ بازی و بازسازی شخصیت های فیلم نامه کارگردان در عین هوشمندی ضعیف و دست پاچه عمل کرده است . در واقع می توان اینگونه برداشت کرد که کارگردان در برابر چنین فیلم نامه ای تسلیم شده است و چیز اضافه ای از خود بروز نداده . فیلم قبل از آنکه به یک اثر بصری- سینمایی تبدیل شود شبیه به فیلمنامه هایی صرفا برای خوانش است که ارزش آموزشی نیز ندارند . اگر کمی به گذشته نگاه اندازیم می بینیم که داستان کوتاه مسیر سبز استفن کینگ چگونه به یک اثر سینمایی توسط فرانک دارابنت تبدیل شده است و نمونه سینمایی مثال زدنی از خود به جای گذاشته . این اثر نیز قابلیت های اندکی برای تبدیل ...