ولنتاین غمگین | Blue Valentine (2010)

فیلم اگرچه به ندرت تاثیراتی تصنعی دارد اما تصویری دردناک و غمگین از یک ازدواج سمی نشان می دهد و اغلب تاثیرگذار و گاهی ناراحت کننده است. رایان گاسلینگ و میشل ویلیامز، نقش آفرینی بسیار خوبی دارند.

ما آمریکایی¬ها، از خانواده¬های سنتی تا آزادی¬خواه ، محافظه کار یا لیبرال، دلمان می¬خواهد تا به دنیا از باب مسائل اخلاقی نگاه کنیم. وقتی اخبار را می¬شنویم یا به مشکلی برخورد می¬کنیم یا از همه مهمتر وقتی فیلمی می¬سازیم، واکنش ما این است که به آن فکر نکنیم. دلمان می¬خواهد بگویم این چیزی جذاب است تا اینکه دنبال خوب و بد باشیم و دلایل آن را موشکافی کنیم. ولنتاین غمگین از آن دست فیلمهاست که باید با نگاهی اخلاقی به تماشای آن نشست.

درک سیانفرنس در این فیلم در تلاش است تا با عقب و جلو بردن زمین نشان دهد که کجا و چه زمانی که اشتباهی روی داده که باعث شده تا کاراکترهای داستانش اینقدر مستاصل شوند. او گل را در گذشته و پژمردگی را در زمان حال به تصویر می¬کشد. کاری که سیانفرنس و بازیگرانش با مخاطبان فیلم می¬کنند بسیار بیرحمانه است و به جداکردن بالهای یک پروانه شباهت دارد.

از کسانی که روی فیلم¬نامه ولنتاین غمگین کار کرده¬اند متعجبم. آنها درباره موضوعی نوشته¬اند که واقعا غیرقابل توصیف است، درباره یک خلاء، درباره یک نیاز. "این فیلم درباره موضوعات و مشکلاتی قابل لمس و ساده مانند یک بیماری یا داستان¬های آشنا نیست.این فیلم درباره شکستن یک انسان از داخل و ناامید شدن از امیدواری¬هاست. من چند نقد از همکارانم خوانده¬ام که آنها معتقد بودند که کارگردان مشخص نکرده که باعث این خلاء و ناامیدی¬ها دقیقا چه بوده. آیا کسی هست که بتواند برای من مشخص کند که این مشکل در زندگی دقیقا از کجا نشات می گیرد؟

در ولنتاین غمگین هیچ حد وسطی در بهم پیوستن و از هم گسستن وجود ندارد و این فیلم به شکل بسیار بیرحمانه¬ای به شما نشان می¬دهد که عاشق شدن و فارغ شدن چه حالی دارد. نکته¬ی ویژه¬ای که در فیلمنامه-ی این اثر وجود دارد ، فلش بک¬هایی که است در خود دارای نکته¬های نهان است و هدف آن صرفا روایت گذشته¬ی کاراکترها نیست.

ولنتاین غمگین برخلاف آنچه در ظاهر دیده می¬شود ، یک نمایش پرزرق و برق است و به شدت مرا به یاد سرگرمی¬های رستوران خانه استیک سن فرانسیسکو می¬اندازد. این فیلم در تلاش است تا با استفاده از قدرت جذابیت بازیگران اصلی¬اش ، زبان قلب تماشاگرانش را به بالاترین حد ممکن برساند و شدیدا آنها را تحت فشار احساسات قرار دهد.

«سیانفرانس» از ناتورالیسمی استفاده می‌کند که بر اعتبار داستان می‌افزاید و تصاویر مبهم و جزئیات ریزبینانه را در هم می‌آمیزد. وقتی صحنه‌های مختلف در هم می‌آمیزند یا با هم ترکیب می‌شوند، داستان ساده ما پیچیدگی خود را آشکار می‌کند. مانند یک خنجر مأیوس‌کننده که بعد از شادمانی نخست، در قلب ماجرای عشقی فرو می‌رود. بوسه‌ای آتشین در اوج رابطه که در نهایت به یک پایان تلخ منجر می‌شود. فیلمنامه تقریبا شبیه یک داستان کوتاه است. نمادگرایی در ترانه‌ها، نام هتل‌ها و تصاویر جزئی دیده می‌شود.