رما | Roma (2018)

«آلفونسو کوآرون» فیلمسازی است در ساخت فیلم هایی با مضامین انسانی همواره پیش قدم بوده است و او این کار را همیشه با فنون منحصر به فرد خود در فیلمسازی می دهد. در «رم» به سادگی می توان یک تکه ی درخشان سیاه و سفید نئورئالیستی از زندگی یک خانواده ی طبقه ی متوسط در شهر مکزیکو سیتی در اوایل دهه 70 را به تماشا نشست. هنگام تماشای «رم» این احساس به مخاطب دست می هد که هر صحنه و هر تصویر به درستی و زیبایی در جای صحیح خود قرار داده شده است. علاوه بر فیلمنامه و کارگردانی، تصویر برداری و تدوین «رم» را کوآرون شخصا به عهده گرفته است. فیلم به حدی طبیعی ساخته شده است که انگار در حال تماشای یک مستند دراماتیزه هستیم.

می توان گفت که قصه ی فیلم کوتاه است اما مانند فیلم «فرزندان انسان» آن چیزی در پیش زمینه ی داستان در حال رخ دادن است ، فیلم را جذاب می کند. کوارون تصویربرداری «رم» را نیز بر عهده دارد و به همین دلیل این فیلم دارای یک نگاه عمیق جذاب است. کوارون استاد قصه گویی تصویری است ، او گاهی تغییرات کوکی در قاب تصویر اعمال می کند که اهمیت آن بعدا مشخص می شود. سکانسی که بچه ها در حال شنا در اقیانوس هستند و به دردسر می افتند مانند تمام سکانس های «جاذبه» هیجان انگیز و ترسناک است.

«رُما» محله‌ای است در مکزیکو سیتی که هرچند ارتباط چندانی با داستان فیلم و پیرنگ‌های اصلی و فرعی‌اش ندارد امّا از خاطرات و روزگار رفتۀ پر التهاب حکایت می‌کند. از این روی رُما شخصی‌ترین اثر «آلفونسو کوارون» تلقی می‌شود: فیلمی که سعی دارد عواطف و دریافت شخصی فیلم‌ساز را از طریق دو داستانکِ پُر فراز و نشیب -و در بستری تاریخی- به مخاطب منتقل کند؛ امّا آن‌قدرها که باید موفق نیست؛ زیرا دریافت ادراک شخصی در سینما مستلزمِ کنش‌مندیِ سبک دوربین و فاصله‌گیری دوربین از -صرفاً- «ترسیم وضعیت» است. در رُما دوربین، ناظری است ساکن و هیچ‌گاه کنش‌مند عمل نمی‌کند.