گیج گاه (۱۳۹۸)

 "گیجگاه" اثرى كه خود سينماست؛ اثرى كه سناريو دارد؛ اثرى كه داستان و حرفى براى گفتن دارد؛ و در نهايت اثرى كه بازى و بازيگردانى دارد و جلف بازى ندارد. عـادل تـبـريـزى، كارگردان اين اثر ماندگار، سينما را از جنس واقعى و حقيقى مى شناسد؛ و دغدغه او، توليد آثارى ست كه در شأنِ كلمه "سينما" باشد؛ و نه اينكه فقط قصد بر اين داشته باشد كه آثار به جمع مابقى آثارى اضافه كند كه درصدى از آنها در حد و اندازه سينماى ايران هم نمى باشند؛ و "گيجگاه" از آن دسته آثارى ست كه براى سينما، براى اهالى سينما، براى عالمان سينما و در نهايت براى اداى دين به سينما ساخته شده است. ديگر نكته اين است كه شخصيت هاى نوشته و خلق شده براى "گيجگاه" همگى داراى هدف مشخصى براى بيان و نمايش هستند؛ اللخصوص شخصيت "حسن خشنود" كه براى سينماى ايران، شخصيتى تازه و جديد است كه تماشاگر از حضور او بر روى پرده سينما خسته نيست و او را تا آخر دنبال مى كند؛ و اين امر در سينماى ايران، امرى ست مهم كه شخصيت ها براى تماشاگر تازگى داشته باشند. تمامى شخصيت هاى فيلم "گيجگاه" توسط بازيگران آن به خوبى نقش خود را با توجه به سناريو و دوربين، ايفا مى كنند؛ حـامد بـهـداد از تمام قوت و علم خود استفاده كرده تا شخصيتى جذاب و ديدنى را براى تماشاگر رقم بزند. بـاران كـوثـرى كه اگر از حق نگذرم، بهترين بازى خود را ارائه كرده و شايسته دريافت جوايز متعددى ست. سـروش صـحـت را تا به امروز بدين شكل، كامل و واقعى در نقش خود نديده و انصافاً او نيز شايسته تقدير و جوايزى ست. بـهـرنـگ عـلـوى نيز تماماً از پس نقش خود برآمده و شخصيتى خلق كرده است كه براى همگان تازگى دارد؛ شخصيتى چكيده از نقش هاى منفى (بد-من) سينماى ايران در ذهن تماشاگر. امـيـرحـسـيـن رسـتـمـى ...