تنگه ابوقریب (1396)

فیلم از نظر ساختار قوی و چشم نواز بود و میزانسن های کارشده ای داشت اما فیلم بین داستان گویی و مستند گیر کرده و ما تنها چیزی که از فیلم نفهمیدیم همان موضوع فیلم است یعنی تنگه ابو قریب . انفجارهای پی در پی _دوربین مستند وار شبیه دوربین روایت فتح و سردرگمی شخصتهای فیلم که همگی نا ملموس و تیپ هستند(که بعضا حتی تیپ هم نیستند ) که فقط از جلوی دوربین سیار اینور و آنور بی هدف با فریاد میدوند .و مهمتر از همه ما شاهد آتش وحشتناک عراقیها و احاطه آنها روی نیروهای خودی هستیم و هی تلفات میدهند و هیچ گونه تجهیزات نظامی جز چند تا آرپیچی ندارند و به یک باره متوجه عقب نشینی عراقیها میشویم .چه اتفاقی افتاد ما نفهمیدیم !!

. روایتی زیبا و با شکوه از یک تلخی ناتمام . دیالوگ طلایی : کاش آدم هیچی یادش نمیموند . دیالوگ ماندگار : جنگ برنده نداره، برنده ی جنگ فروشنده های اسلحه هستند . تنگه ابوقریب : تنگه ابوقریب یکی از بی سر و صداترین فیلم های جشنواره پیش از آغاز آن بود و حالا در تمامی نظرسنجی و نقدهای مردمی صدرنشین است . اما چرا تنگه ابوقریب تا این حد ستایش می شود . شاید بتوان گفت اصلی ترین دلیل این اتفاق شکستن کلیشه های رایج سینمای دفاع مقدس است . نمایش انسان های قابل لمس برای همه و البته صحنه های حیرت اوری از جنگ .فیلم همه چیز برای بهترین شدن دارد . تعجب اور نیست اگر در مراسم اختتامیه چندین سیمرغ بلورین برای طراحی جلوه های ویژه میدانی و بصری ، طراحی صحنه و لباس ، طراحی گریم و ...... بدست بیاورد . حتی اگر مصلحت اندیشی های همیشگی جشنواره فیلم فجر کنار گذاشته شود شاید سیمرغ بلورین بهترین بازیگری . بازی همه بازیگران فیلم درخشان است . هرچند شخصیت مهدی پاکدل شدیدا تکراری بنظر می اید . در صحنه های پایانی فیلم اصرار کارگردان بر شوخ طبعی امیر جدید حتی زیر فشار شدید بمباران دشمن کمی گنگ و نامفهوم است . البته که این شوخی ها نه به سمت لودگی می رود و نه به اصطلاح توی ذوق میزند اما دلیلی هم برای گفتنشان وجود ندارد . جواد عزتی ، نقشش را به زیبایی هرچه تمام تر بازی میکند و حمیدرضا اذرنگ حرفه ای و .طراحی صحنه فیلم بسیار خوب از اب درامده است . با جبهه های پر از خاک و عاری از هر وسیله ای طرف نیستیم . صحنه نبرد پر است از روزمرگی . از وسایل جنگی ، ماشین های سوخته شده ، لوازم روزمره زندگی و ............... . طراحی های میدانی فیلم ( انفجار و تیراندازی و . . . . . ) هم یک سر و گردن از بهترین نمونه ی داخلی اش یعنی دویل بالاتر است . طراحی گریم بسیار حرفه ای انجام شده است . برای مثال در صحنه های میانی فیلم جواد عزتی در حال صحبت است که انفجاری رخ میدهد . سه ثانیه بعد از انفجار و با کم شدن غبار ، با یک جواد عزتی جدید روبرو می شویم که صورتش زخمی شده است ، کمی موهایش سوخته است و ................... موسیقی فیلم شبیه سایر عناصر فیلم عالی نیست اما خوب است و در خدمت صحنه های فیلم . همانقدر که فیلم از لحاظ بصری شلوغ است ، از لحاظ سمعی نیز با یک فیلم پر سر و صدا طرف هستیم که صحنه های اسلوموشن فیلم کمک شایانی به بازگشت آرامش به تماشاگر میکند . شعارهای فیلم گل درشت نیستند. توکلی در عین حال که جنگ را با نمایش زشتی های آن تقبیح میکند با تاکید بر اینکه ما در حال دفاع هستیم و نه جنگ، هوشمندانه به ستایش رزمندگان می پردازد . جنگ یک تلخی تمام نشدنی است که اثار زیان بارش تا سال ها ادامه دارد اما توکلی در تنگه ابوقریب این زشتی را بسبار زیبا و شکوهمندانه به تصویر میکشد. تماشای فیلم بشدت توصیه می شود

کارگردان در شروع فیلم 4 کاراکتر ویژه جنگ را به تماشاگر هدیه می کند، در ادامه نوجوانی جای یکی از کاراکترها را می گیرد، کم کم با آن ها آشنا می شوی و با تک تک شان اخت می گیری و در پایان آن ها را به جز یکی از تو می گیرد... فاخر، پلک نمی زنی و با ریتم خوب فیلم از آغاز تا پایان همراه می شوی... لبخند می زنی، گریه می کنی، از دیدن زشتی ها و صحنه های دلخراش جنگ اذیت می شوی، غافلگیر می شوی، امیدوار می شوی... سکانس های ناب و واقعی تو را در حال و هوای فضای فیلم گیر می اندازد، فیلمبرداری خیلی خوب، چهره پردازی و جلوه های ویژه خوب و بازی های باور پذیر و احساسی میخکوبت می کند ... آری، فیم کارگزدانی را می بینی که تبحر خاصی در ساخت فیلم های اقتباسی و معناگرا دارد و نشان می دهد چشمه توانایی هایش همیشه جوشان است... حتی در ژانر دفاع مقدس. کارنامه خوب یعنی پابرهنه در بهشت، اینجا بدون من، پرسه در مه، آسمان زرد کم عمق، بیگانه، من دیه گو مارادونا هستم و تنگه ابوقریب... کارگردان خوب یعنی بهرام توکلی، فیلم خوب یعنی تنگه ابوقریب