ماهورا (۱۳۹۵)

«ماهورا» یکی دیگر از فیلم های مربوط به جنگ، در جشنواره است. «ماهورا» بسیار مبهم داستان خود را شروع می‌کندی و همینطور مبهم نیز ادامه می‌دهد. می‌توان گفت که مشخص نمی‌شود این فیلم قرار است چگونه شروع شود و چگونه به پایان برسد. فیلم از روی یک داستان واقعی ساخته شده است. وقتی یک فیلم از روی یک داستان واقعی ساخته می‌شود، نویسنده می‌تواند تمرکز بیشتری روی فیلمنامه خود بگذارد و می‌تواند فیلمنامه‌ای بسیار منسجم بنویسد. اما متاسفانه در «ماهورا» هیچ چیز برای مخاطب مشخص نمی‌شود. انگار که مخاطب از اواسط فیلم به تماشای آن نشسته است. «ماهورا» انسجام کافی برای جذب مخاطب را ندارد و بعد از دقایق اولیه فیلم، مخاطب از فیلم زده می‌شود. اصولا این فیلم فقط برای کسانی ساخته شده است که از قصه واقعی با خبر هستند. فیلم نمی‌تواند برای مخاطبش قصه گویی کند و یک روایت مستند را به تصویر بکشد. این فیلم برای کسانی است که قصه را شنیده‌اند و حالا می‌خواهند آن قصه را تصویری ببینند. در صورتی که مخاطبی که از روایت چیزی نمی‌داند، تمام فیلم برای او مبهم است. وقتی تماشاگر به تماشای این فیلم می‌نشیند، سوال های زیادی در سرش ایجاد می‌شود. اساسا ما تعدادی آدم را می‌بینیم که از اینور کادر به آنور کادر می‌روند. در گوش یکدیگر می‌زنند و تعدادی زن در پس زمینه ضجه می‌زنند و گریه و زاری می‌کنند. به‌عنوان میان برنامه هم زنی را در قایق می‌بینیم و مردی که زیر آب است. مهم ترین سوال‌هایی که از اول تا آخر فیلم مخاطب از خود می‌پرسد این است که الان چه شده؟ این آدم ها به دنبال چه هستند و می‌خواهند به چه چیزی دست پیدا کنند؟ آن زن دقیقا چه می‌گوید در فیلم؟ قصه چیست؟ عراقی ها از کجا آمدند؟ و بسیاری از سوال‌های دیگر. هر کسی نمی‌تواند به راحتی ...