لیلاج (۱۳۹۶)

   سینمای ایران در بدترین شرایط ممکن قرار گرفته است، از سینمای مبتذل و سخیف زیاد گفته شده اما هیچ راه حلی برای آن در نظر گرفته نمی شود، اما نکته تاسف برانگیز اینجاست که سینمای جدی ما هم چنگی به دل نمی زند اساسا احساس می شود سوژه ها تکراری شده اند موقعیت ها در یک ناامیدی مطلق، روایت گر داستان های نافرجام اند آدم های بی هویت و منفعل فضاهای چرک و آلوده ، با این عناصر مایوس کننده چگونه می شود از دیدن یک فیلم لذت برد؟ سینما باید به مخاطب امیدواری بدهد و راهی برای امید ارائه کند اما فیلمی مثل لیلاج چه نکته ای برای ارائه کردن دارد؟ آیا اصلا می شود لیلاج را به عنوان یک فیلم سینمایی قبول کرد؟ زمانی که فیلمی مانند لیلاج را بر پرده سینما می بینیم دائما این سوال پیش می آید که چرا باید همچین اثری ساخته شود؟ فیلمی که زبان روایی اش الکن است و یک سوءتفاهم ژانری محسوب می شود! مشخص است داریوش یاری لیلاج را براساس مدیوم تلویزیونی ساخته اما این فیلم حتی به یک تله فیلم معمولی هم نمی رسد. با لوکیشن در شمال کشور، آسمان ابری و تیره ، بارانِ بی امان و مرداب با آهنگ فریدون فروغی و فرهاد مهراد همراه با دیالوگ ها ارجاعیِ نامفهوم با چند کاراکتر عقب افتاده ی اخته که یا مست اند و یا دائما سیگار می کشند نمی شود یک فیلم سینمایی خلق کرد. لیلاج از نداشتن یک عنصر اصلی در کنار ضعف های بیشمارش آسیب دیده است و آن هم عدمِ قصه گویی ست، فیلم جلو نمی رود و در موقعیت ایستا فقط دیالوگ گفته می شود دیالوگ هایی که کارکردی برای پیشبرد فیلم ندارد، یک رعنا در فیلم وجود دارد که بعد از شانزده سال به زادگاهش برمی گردد رعنا در جوانی شهره شهر بوده و انگار همه مردهای شهر قصد دوستی با او را داشتند، این نگرش جدیدی که در سینمای ...