چهل و هفت (۱۳۹۶)

   «چهل و هفت» دست کم از نظر من فیلمیست که بر طبق الگوی رواییِ بسیار تکرارشده ای ساخته شده است. در این نوع از روایت چند داستان مرتبط با هم به صورت روایت های متقاطع بین اپیزودهایی منفک نشده اتفاق می افتند و در پایان به یکدیگر پیوند می خورند.این، الگوییست که بارها در سینمای ایران دستمایه قرار گرفته است و متأسفانه باید اعتراف کنم که دیگر برای بسیاری از تماشاگران چندان واجد جذابیت نیست. آنچه باید این داستان های مجزا را به هم متصل کند مرکز ثقل مناسبی ندارد و انگار آدم های فیلم، به زور به هم وصل می شوند تا کل واحدی را تشکیل دهند. بسیاری از تصمیمات شخصیت های اصلی فیلم فاقد منطق است و این بی منطق بودن منجر به ضعف در منطق روایی کل درام شده است. ساختار فیلم ارتباطی با ژانر انتخاب شده برای آن ندارد و به نظرم فیلمساز اصطلاحاً کمی همه چیز را "شلوغ" کرده تا بتواند با شلوغ بازی های بی منطق به کارش اعتبار دهد. فصل فرار زن اول از خانه تا حدودی منطقی ست و به رغم تکراری بودنش می تواند آغاز دلگرم کننده ای برای شکل گیری یک درام اصولی باشد اما بلافاصله ربط پیدا کردن او با زن دوم – کتی- (با بازی لادن مستوفی) که به خنده دار ترین شکل ممکن هم اتفاق می افتد لحن ماسیده و شعارگونه ای به فیلم می دهد که با جنس کار مطابقت ندارد. چرا کتی که زنی شاغل است و در کار و زندگی خصوصی اش آدمِ مدیری به نظر می رسد به همین راحتی ها به زنی که او را در خیابان دیده – بعبارتی در با او تصادف کرده است- اعتماد می کند و بدون اطلاع به همسرش او را به مطب او می برد؟ یعنی واقعاً هیچ راه حل منطقی تری به ذهنش نمی رسد؟ اصلاً چرا کتی که تا این حد نگران موقعیت زن است همان اول و پس از تصادف اصراری برای بردن او به بیمارستان ندارد؟ حتا ...