بنفشه آفریقایی (1396)

درامی درباره‌ی عشق در میان‌سالی و پیری و همه‌ی آن معضلات و ماجراهایی که همراه خودش می‌آورد و ظاهراً نقش اصلی‌اش را از اول برای فاطمه‌ معتمدآریا نوشته‌اند و شاید اگر همه‌چی زودتر از این‌ها شروع می‌شد نتیجه‌ی کار هم فیلمی دیدنی‌تر می‌شد. این‌که رابطه‌ای مثلثی را به‌جای این‌که مثل بیش‌تر فیلم‌های این سال‌ها بین سه جوان ببینیم، بین زن و مردی میان‌سال و مردی پیر می‌بینیم البته جذاب است، اما چنین داستانی، چنین رابطه‌ای، چیزهای دیگری هم لازم دارد تا پیوند دو نفر را کامل‌تر کند؛ به‌خصوص که مثل هر رابطه‌ی مثلثی دیگری یکی دست‌آخر از بازی خارج می‌شود. «بنفشه‌ی آفریقایی» به‌خاطر پرداختن به میان‌سالی و پیری و مسأله‌ی عشق، دست‌کم برای من، فیلم قابل احترامی‌ست.

داستان دومین فیلم بلند «زندی حقیقی» ایده جالبی دارد که شاید اگر کسی در وهله اول آن را از زبان شخصی دیگر بشنود؛ به این فکر بیفتد که چطور فیلم زیر تیغ سانسور نرفته و اجازه نمایش گرفته؟ رنگ ها جز جدایی ناپذیر از ساختار فیلم هستند و شاید بتوان ادعا کرد «بنفشه آفریقایی» احتمالا یکی از خوش رنگ ترین فیلم های جشنواره سی و هفتم خواهد بود؛ نه تنها محیط سرسبز شمال که وقایع داستان در آن اتفاق می افتند بلکه رنگ در و پنجره و کابینت های آشپزخانه و فرش و البته نخ هایی که شکو رنگشان می کند که این نخ های رنگی بخشی از کلیدهای رسیدن به حال و هوای عاشقانه/غمگینانه فیلم هستند.