گزارش فرانسوی

 ترجمه اختصاصی سلام سینما قهرمانان فیلم «گزارش فرانسوی» روزنامه‌نگاران هستند، پس انتظار داشته باشید دیدگاه منتقدان نسبت به استقبال از آخرین اثر «وس اندرسون» کمی دستخوش تغییر شده باشد. این فیلم به نوبه‌ی خود کار بزرگیست، اما نه به اندازه داستان‌های پرماجرایی چون «تمام مردان رئیس‌جمهور» یا «نورافکن». اندرسون بیشتر مینیاتوریست است، البته مینیاتوریستی که چشم‌اندازش با هر پروژه وسیع‌تر و تاثیرگذارتر می‌شود. در این فیلم، انتقال از تگزاس به پاریس ادای احترامی برای مجله نیویورکر و امثال آن به حساب می‌آید و لذت غرق شدن در یک (یا سه) مقالۀ 12000 کلمه‌ای را بر پردۀ سینما بازسازی می‌کند. این فیلم، در شهر خیالی Ennui-sur-Blasé - مرز بین پاریس و شهر قدیمی آنگولمه (محل فیلمبرداری اکثر سکانس‌های فضای باز) -  به وقوع می‌پیوندد و دیدگاه یک خارجی را نسبت به فرانسه نشان می‌دهد. این فیلم نوعی آنتالوژی بوده و شامل "یک آگهی ترحیم، راهنمای سفر و سه مقالۀ ویژه" است. پس گرچه هیچ روایت کلی یا تداخلی بین بخش‌ها وجود ندارد، اما کاملاً واضح است که اندرسون نویسندۀ هر پنج‌تای آنهاست چون هیچ فیلمساز زنده‌ای نیست که چنین امضای مصور قابل تشخیصی داشته باشد، و هر سکانس "گزارش فرانسوی" بدون شک متعلق به اوست. از این رو، این پروژۀ غیرمعمول در ایجاد آن لذت منحصربفردِ خواندن یک مجله درست و حسابی در مخاطب، موفق می‌شود.  اول از هر چیز، آگهی ترحیم برای موسس و ناشر سابق "گزارش فرانسوی"، ارتور هوویتزر جونیور (بیل موری) است. او مرد پند و شعار بود (مثلاً "جوری بنویس که انگار از قصد آنطور نوشته‌ای" یا "گریه ممنوع") و می‌توانست استعدادها را به شکلی غیرمحتمل شناسایی و پشتیبانی کند، حتی اگر این به معنای وثیقه گذاشتن ...