تگزاس (۱۳۹۶)

          دوستی می گفت: سال ها قبل در کسوت یک دیپلمات، در کشورهای مختلف، ملاقات های متعددی با اناث جماعت داشتم، اولین چیزی که در این ملاقات ها خود را نشان می داد، دست دراز شده خانم ها و پس زدن آن از سوی من بوده است، در این دیدار ها، برخی از بانوان می پرسیدند؟ چرا برخی از شماها وقتی تنها هستید، دست می دهید، ولی وقتی با مترجم و یا همراه تشریف دارید، از این کار طفره می روید؟! این تناقض در رفتار، برای آنان بسیار عجیب می نمود.         در عالم هنر و ورزش نیز ما با چنین رویه ای روبرو هستیم، همین چند روز پیش بود که در شبکه های اجتماعی، فیلمی از یک فوتبالیست معروف به همراه یک هنرمند معروف تر که روسری خود را از سر برداشته و دست در دست هم در یک مرکز خرید در قطر در حال گشت و گذار بودند، منتشر شد.         کارگردانان ما برای انتقال همین واقعیات، در جستجوی فضاهای باز، آزاد و تماشاچی پسند، زحمت سفر تا قاره آمریکا را بخود می دهند، ولی در انتقال مفاهیم، همچون رفتار برادر دیپلمات مان، ناچار از روایت و خواست رسمی از موضوع شده، در نتیجه در حالی که در کشور های مهد آزادی از نوع پوشش، ارتباط دختر و پسر، دیسکو و رقص و آواز و ..... بسر می برند، گرفتار قوانین و مقررات نوشته و نا نوشته سینمای ایران شده و با توشه ای از یک فیلم متوسط به میهن باز می گردند. این باعث می شود تا همه هزینه های گزاف سفر به خارج از کشور، به نمایش چند لوکیشن و یکی دو بانوی بی حجاب ختم شود و کارگردان که شان خود را تا حد یک ناظر کیفی شبکه تلویزیونی پائین آورده، ناچار از روایت رسمی تائید شده در سناریو می شود، در نتیجه با عدم نمایش زنان بی حجاب در خیابان ها ( لباس و آرایش زن هنرپیشه فیلم هم که بی حجاب است، دست کمی از لباس بانوان در خیابان ...