پایمال کردن مردانگی زیر ژست زنانه
«روزهای نارنجی» می‌تواند قصه تعریف کند، اما مواد لازمِ ساختاری را ندارد، فیلم طرح موضوع می‌کند، اما موضوعش آنقدر هم جدی به نظر نمی‌رسد؛ فیلمِ زنانه‌ای که می‌خواهد یک طرفه به قاضی برود، اما فیلمساز فراموش کرده که باید به روابط زن و شوهر بپردازد، زیرا مسئله اصلی اثر همین است، اما لاهوتی فیلمش را در لانگ‌شات‌های فراوان ساخته و متر و معیار فیلم شخصیت آبان به عنوان زنی شمالی است که یک تنه کار‌های مردانه می‌کند تا زندگی‌اش بچرخد. اساساً مشخص نیست چرا لاهوتی برای اینکه محیط فیلم زنانه باشد، شخصیت مرد فیلم را به این اندازه منفعل نشان می‌دهد؛ مردی ذلیل و ترسو که وقتی قرار است با همسرش بحث کند، دستانش می‌لرزد یا اینکه آبان در بیشتر سکانس‌ها با مجید با لحنی تند حرف می‌زند. این نشانه‌های منسوخ شده از زن‌سالاری که مرد هیچ نقشی در زندگی یک زن ندارد، بر اساس الگو‌های تکراری در اولین فیلم لاهوتی جا گرفته، اما در این میان درونگرایی آبان هیچ سنخیتی با انفعال او ندارد، یعنی اگر او مثلاً یک نویسنده بود می‌توانستیم نوع رفتارش را باور کنیم، همین باعث شده شکل و اندازه قصه از فیلم بیرون بزند، فیلمساز به جای تمرکز در نشان دادن روابط زن و شوهر بیشتر ترجیح می‌دهد به خرده‌روایت‌ها بپردازد، مثلاً آن دختر معتاد چه چیزی را به فیلم اضافه می‌کند؟ کاظم هم برای فیلم آنچنان مهم نیست جز چند دیالوگی که درباره گذشته آبان می‌گوید که آن هم چندان تاثیرگذار نیست. قصه آنقدر کم‌جان است که نمی‌تواند به اصل داستان بپردازد. در «روزهای نارنجی» موقعیت جدید وجود ندارد، رابطه زن و شوهری کمرنگ شده است، اما فیلمساز ترجیح می‌دهد جوابی به این موضوع ندهد تا تعلیق به وجود بیاید.
لاهوتی تصمیم می‌گیرد یک خیانت هم به فیلم اضافه ...
«روزهای نارنجی» می‌تواند قصه تعریف کند، اما مواد لازمِ ساختاری را ندارد، فیلم طرح موضوع می‌کند، اما موضوعش آنقدر هم جدی به نظر نمی‌رسد؛ فیلمِ زنانه‌ای که می‌خواهد یک طرفه به قاضی برود، اما فیلمساز فراموش کرده که باید به روابط زن و شوهر بپردازد، زیرا مسئله اصلی اثر همین است، اما لاهوتی فیلمش را در لانگ‌شات‌های فراوان ساخته و متر و معیار فیلم شخصیت آبان به عنوان زنی شمالی است که یک تنه کار‌های ...
